Maurice Kip

Dag mijn lieve jongen,
Hier ben ik weer vanwege de 21ste vandaag.
Een beetje een bijzondere dag, omdat het te maken heeft met de dood van twee mensen die me dierbaar waren.
Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat mijn vriend Roel is overleden. Je weet nu wel hoe dit allemaal is gegaan. De vlaggetjes in een deel van de straat ter ere van komende Koningsdag deden me er gelijk aan denken. Die vlaggetjes hebben ze drie jaar geleden verwijderd uit respect voor de familie, maar nu ze er weer hangen associeerde ik dat gelijk met zijn overlijden. Natuurlijk is deze datum voor overbuurvrouw en kinderen heel speciaal.
De tweede persoon die in dit geval belangrijk is, is mijn eigen vader. Hij overleed op 3 april 1961 totaal onverwacht. Je weet dat dit voor ons gezin een enorme klap was, omdat ik je er weleens over verteld heb. Ikzelf was toen 14 jaar. Dat bericht was toen op Tweede Paasdag.
Daarom blijven 3 april en Tweede paasdag voor mij toch altijd speciale herinneringen. Datzelfde geldt ook voor de 21ste van de volgende maand. 21 mei blijft voor ma en mij de zwartste dag in ons leven. 21 mei 2004 staat in ons hoofd gegrift en het bijzondere dit jaar is dat het nu ook 21 jaar geleden is dat je kwam te overlijden. Ongelooflijk hoe snel dit alles is gegaan, maar voor ons gevoel is het veel korter. Ik zal dit wel vaker hebben gezegd hier.
Er is ook wel wat vrolijks te schrijven. We hebben namelijk sinds twee weken onze kleinzoon op bezoek.
Deze kleinzoon is bepaald niet meer klein van stuk. Een grote, uit de kluiten gewassen persoon ondertussen van 18 jaar.
De komende weken zal hij hier nog blijven. Ik blijf het nog altijd jammer vinden dat jullie elkaar niet persoonlijk hebben gekend.
Gisteren zijn we bij Fokke geweest en daar zorgde ma weer voor een heerlijke paasmaaltijd. Vanmorgen heeft ze alweer een een lekker Paasontbijt verzorgd.
Bij dergelijke dingen denken we ook nog vaak aan jou waarbij je ook altijd actief was om er iets feestelijks van te maken. Gelukkig trad kleinzoon en jouw neef dus gisteren ook in jouw sporen. Hij hielp ma op fijne manier in de keuken.
Op dit moment van schrijven is het heel rustig om me heen.
Ik sluit nu eerst af.
Ik geef je van ma een dikke knuffel en een kus.
Dag Maurice. Tot de volgende keer. 

Dag mijn lieve jongen,
Gek eigenlijk dat ik een soort voorgevoel had dat iemand hier iets aan je had geschreven. Daarom ging ik toch maar hier kijken en het klopt dus. Meestal kijk ik op de 21ste. Maar nu ook dus vanwege het voorgevoel.
Wat een verrassing dat een oud-leerling na zoveel jaren zo mooi en zo liefdevol over je schrijft, waar weer uit blijkt dat ze je als mens hoog hadden. Natuurlijk klinkt dit voor ons na zoveel jaren nog als muziek in de oren. Tegenwoordig praten ze over sociale media waarin zoveel dingen worden gezegd worden gezegd in positieve bewoordingen maar helaas ook in negatieve. Daarom vind ik het zo fijn dat af en toe op deze site ook nog berichtjes binnenkomen waarin zoveel moois en liefs over jou gezegd wordt. Ook door mensen die intussen al ouder zijn dan jij.Ik was erg ontroerd bij het lezen van dit laatste bericht. Welke ouders willen het niet graag dat de naam van hun kind nog steeds wordt genoemd en daardoor het gevoel hebben dat hun overleden kind nog steeds "leeft". Zo voelt het op dit moment van schrijven zeker ook.
Dat moest ik even kwijt Maurice.
Tot maandag de 21ste.
Liefs en dikke knuffel ook van ma. 

Ik dacht tijdens m’n autorit met het zonnetje in het gezicht , ineens aan de keidagen. Dat zit er weer aan te komen en onlosmakelijk hieraan verbonden is het trieste bericht van jouw overlijden. Mijn Engels leraar maar vooral softbalbuddy is niet meer. Nu zoveel jaren later blijft de mooie herinnering aan een van de meest geliefde mensen van het Staring College. Een geweldige tijd als 16/17 jarige aan het einde van m’n middelbare schooltijd. Nu bijna 40 jaar denk ik geregeld terug aan die grote vriendelijke reus meneer Kip. Ik bewonder de lieve berichten van vader Kip, zo blijft Maurice altijd een beetje bij ons.
Robbert Vrugteveen. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag 21 maart. Dat wordt vaak het begin van de lente genoemd. Dat is deze dag terecht, want het is buiten heerlijk weer.
Toen we net terugkwamen van jou om je een bloemetje te brengen, gaf de thermometer in de auto een buitentemperatuur van 22 graden aan. Het voelt als een zomerse dag.
Ik had je bericht van je (niet meer zo jonge) vriendin al een poosje geleden gelezen en was er erg door ontroerd.
In mei is het 21 jaar geleden dat we kennis maakten met dit toen klein vriendinnetje. Ze was zo lief en kon al prachtige tekeningen maken. In mijn herinnering blijft ze zeker dat lief klein meisje dat zo mooi kon tekenen. Natuurlijk is de tijd verder gegaan en is dit creatief meisje al een echte jongedame geworden. En ook nog lerares Engels. Ik heb het er eerder over gehad dat jullie allebei de zelfde studiebegeleider hebben gehad. Met haar moeder, jouw vriendin en intussen ook de onze, hebben we het vaak gehad over deze studie en het afstuderen.
Maar dat is nu allemaal achter de rug en kan ze nu als echte lerares Engels op een leuke manier met haar leerlingen omgaan. Ik heb het gevoel dat jullie als docenten Engels heel veel raakvlakken hebben. Ik merk het ook wel aan verhalen die haar moeder af en toe vertelt, maar ook wel blijkt uit dit laatste berichtje.
Het toneelgebeuren is nu achter de rug, maar op de achtergrond is het nog altijd aanwezig. Ma en ik hebben het er drukker mee dan de buitenwacht in de gaten heeft. Afgelopen woensdag hebben we met de groep naar de gemaakte film gekeken. Ikzelf heb alle zeven voorstellingen in de zaal meegemaakt, maar de toneelspelers zelf niet natuurlijk. Daarom is de film voor hen natuurlijk heel anders. Maar ik merkte wel dat de meesten weer zaten te genieten. Af en toe hoorde je ze een kreet slaken waarbij ze een stukje tekst mee spraken.
Ik moet nu weer opnieuw beginnen. Want kreeg er telefoon tussendoor van je vriendin uit Borculo en daar kwam ook het berichtje van Esther ter sprake en nog veel meer natuurlijk. Heel wat onderwerpen passeerden de revue natuurlijk, maar we waren het wel eens over de raakvlakken die jij met je vriendinnetje hebt met benadering van leerlingen. Daarbij speelt het menszijn de belangrijkste rol.
Als alles goed gaat, krijgen we binnenkort weer een vakantieganger op bezoek. Is te vergelijken met het kleine meisje dat aan de tafel zat te tekenen. Ons klein kindje en kleinkindje dat intussen tot een grote jongeman is uitgegroeid. Eerder was hij altijd opa's sterretje dat wat licht in de duisternis bracht. Hopelijk kunnen we de komende tijd weer van hem genieten wanneer hij weer hier is en figuurlijk voor ons weer wat "licht" verschaft.
Ik begin aardig op de praatstoel te zitten. In werkelijkheid zit ik op een lekkere stoel in de overkapping te genieten van het mooie weer.
Maar ga maar eerst stoppen nu.
Morgen gaan ma en ik weer genieten van het voetballen.
Onze club staat nog steeds bovenaan. Hopelijk weten ze daar morgen een vervolg aan te geven.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van ma en een kus natuurlijk.
Jouw knuffel mist ze nog elke dag.
Dag Maurice. 

Dag Maurice,
Heel gek maar ik moest opeens aan je denken vandaag terwijl ik naar mijn klas keek. Ik had niet eens door dat het de 21e was. Ik heb je verhaal gedeeld met de leerlingen die ik nu heb. Ze waren onder de indruk. Leerlingen uit b/k klassen met veel te veel gezelligheid en lekker grote dosis aan Rotterdams zelfvertrouwen. Je had ze denk ik geweldig gevonden. Het blijft gek dat ik jouw vak met zoveel liefde geef maar je niet om tips kan vragen… I hope I make you proud! 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag de 21ste februari.
De laatste paar dagen was het behoorlijk koud en vorig weekend lag er nog een flink pak sneeuw in het noorden.
Maar sinds gisteren is het weer een stuk gunstiger geworden wat de temperatuur betreft.
De voorjaarsbloemen waren al bezig op te komen, maar dat gaat nu heel snel. Heel goed te zien bij jou in de buurt op de begraafplaats op het grasveldpleintje.
We hebben het de laatste paar weken weer erg druk gehad met de toneeluitvoeringen.
Eerst een week van extra repetities en de generale en eerste twee weekenduitvoeringen. Daarna nog vijf voorstellingen in korte tijd.
Wat het altijd spannend houdt zijn de reacties van het publiek. Gelukkig viel de eerste uitvoering in goede aarde en werden de de volgende alleen maar mooier en was voor mij de spanning al een stuk minder. Steeds weer is de vraag wat de mensen ervan zullen vinden het spannendst. Als er enkele lachsalvo's hebben geklonken, weet je dat het goed zit.
Jouw lach is helaas niet meer te horen. Dat zeiden ma en ik weleens tegen elkaar. Maurice was ook wel weer te horen met zijn voor ons bekende lach.
Dat de inspanningen later weleens gevolgen hebben, merken ma en ik allebei. Laat naar bed en nog verschillende werkzaamheden verrichten. Ma nu wat in de lappenmand.
Nu ik naar buiten kijk, zie ik letterlijk het zonnetje schijnen.
Daar knapt een mens figuurlijk weer van op. Het begint in de avond alweer wat langer licht te worden.
Vandaag zal je vriendin wel weer bellen. Als ik me niet vergis, is ze op vakantie op een van de eilanden. Het is weer voorjaarsvakantie. Veel mensen op de wintersportvakantie.
Ik sluit nu eerst af.
Extra dikke knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. Tot de volgende keer. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer de 21ste. Nu weer in een nieuw jaar. Het is nu 2025 en jij bent geboren in 1975. Dus het rekensommetje is snel gemaakt. In juli zou je dus 50 jaar worden. Maar heb het al vaker gezegd: je bent en blijft voor ons 28 jaar.
Afgelopen zondagavond was er op je begraafplaats een herdenking in de vorm van een lichtjesavond.
We hoorden dat er over de hele begraafplaats 750 fakkels waren geplaatst langs vooral de wandelpaden. Het was ook wat mistig en ook erg koud, maar toen ma en ik aankwamen was het een prachtig gezicht. Een heel aparte sfeer.
Iedereen die er kwam kon een kaars ophalen om die in een papieren zak te steken. Deze zak kon je zelf verfraaien met decoraties . Ma had op mooie wijze jouw naam erop geschreven. Maar zoals ik je pas heb geschreven is Susan ook overleden en zijn we naar haar uitvaart geweest.
Daarom hebben we zondagavond ook een kaars in een versierde papieren zak gedaan met ook haar naam erop.
Beide kaarsen met jullie namen erop staan nu op jouw graf. Toen we gisteren overdag een kijk gingen nemen, brandden beide kaarsen nog erg mooi.
We hebben natuurlijk ook wat foto's gemaakt en die naar Henk en Jantje gestuurd. Maurice en Susan zijn de namen die nu op je graf prijken. Natuurlijk net zo lang tot ze allebei branden.
Na afloop van de wandeling en het plaatsen van de kaarsen kon je iets te drinken halen.
In het restaurant kwam ik een oud-collega tegen die me een bijzonder verhaal vertelde.
Zij vertelde me dat ze een dochter had die met een vrouw was getrouwd.
Deze vrouw was zwanger en stond op het punt een baby te krijgen. Plotseling stopte het hartje van het kind en werd het dus levenloos geboren. En nu komt het: mijn oud-collega vertelde dat haar schoondochter ook een Meneer Kip had meegemaakt op haar school in Lochem. Blijkt dat jij die leraar bent geweest. Ma en ik stonden versteld van wat we hoorden natuurlijk.
Na ruim 20 jaar komt dit verhaal naar voren. Wel heel bijzonder,
Ik heb net telefoon gehad van je vriendin uit Borculo. Heel lang over jou en dit meisje gesproken. De wereld blijft toch klein Maurice.
Buurman Klaas staat klaar voor de dagelijkse wandeling. Dus ik stop nu.
Dikke knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen.
Vandaag is het 10 januari. Een heel bijzondere dag voor ma en mij. We waren vandaag getuige van een indrukwekkende uitvaart van een jonge vrouw van 24. Toen jij 25 was, is zij, Susan, geboren. Zij is de dochter van Henk en Jantje die jij ook nog gekend hebt. Ook zij waren op jouw begrafenis en ik herinner me nog al te goed hoeveel indruk jouw overlijden en uitvaart op hen maakten. Ik weet het nog door de opmerking die Henk toen maakte over jouw uitvaart.
Nu overkomt hun hetzelfde als wat ons toen met jou overkwam. Alleen ging het bij jou zo onverwacht en Susan kreeg te horen dat ze uiteindelijk ongeneeslijk ziek was.
Je kunt begrijpen , of eigenlijk ook niet, hoe zwaar dit voor je moet zijn wanneer je zoiets te horen krijgt. En natuurlijk voor de ouders en naaste familie. Je kind zo te zien lijden, is natuurlijk vreselijk zwaar. En dan de strijd uiteindelijk verliezen is helemaal slopend.
Bij de uitvaart heb ik zo vaak aan jou moeten denken. Ook hier was de belangstelling overweldigend.
Ik heb me weer afgevraagd waarom jonge, aardige mensen, die zoveel betekenden voor hun medemens op een positieve manier, zo vroeg bij ons vandaan moesten. Het is en blijft zo onnatuurlijk dat kinderen voor hun ouders komen te overlijden. Het hoort eigenlijk andersom te zijn en gelukkig is dat ook vaak zo. Maar uitzonderingen bevestigen de regel. Maar als je als ouders tot die uitzonderingen behoort, ervaar je dit als "onrechtvaardig".
Het was heel indrukwekkend. Ten eerste door het grote aantal mensen dat aanwezig was. Ten tweede behoort Susan tot een echt paardengezin met als gevolg dat ze opgebaard in een echte rouwkoets getrokken door een mooi zwart paard langs alle bezoekers, die zich in rijen buiten hadden opgesteld na de dienst, werd gereden, waarbij werd geapplaudisseerd. Zo ging ze een eind met deze rouwkoets mee door het dorp. Daarna werd ze met een uitvaartauto naar het crematorium gebracht in Assen, waar ma en ik als genodigden mee naartoe mochten. Ook daar nog een kort afscheidsceremonie.
Je begrijpt dat dit alles behoorlijk veel tijd in beslag nam.
Als ouders heb je alles gedaan om deze dag tot een goed einde te brengen, maar de moeilijke periode van gemis zal snel komen en kom je heel langzaam tot de ontdekking dat het echt waar is dat je geliefde niet meer terugkomt. Hoe dat gevoel is, kan ik na zoveel jaar nog nooit onder woorden brengen. Het enige wat ik altijd voel, is een gevoel van heimwee. Dat kan het ene moment sterker zijn dan het andere, maar het blijft altijd sluimeren.
Ik hoop dat je me een beetje kunt volgen Maurice. Ik schrijf je dit bericht denk ik, omdat er zoveel van jouw afscheid en alles wat daarbij behoort, weer bovenkwam.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Alweer de laatste maand van het jaar.
Weer een 21ste.
Bij het openen van deze site werd ik gelijk geconfronteerd met een foto van een meisje uit Lochem dat door een ongeval om het leven is gekomen.
En als ik Lochem ergens zie staan, associeer ik dit ogenblikkelijk met jou. Hetzelfde geldt voor het getal 28. Dat is de leeftijd van jou immers? Voor ons blijf je altijd 28. Ik heb verder niet zoveel over dat meisje gelezen, maar heel snel even gekeken naar een paar opmerkingen. Wat me opviel, was dat ze onderdeel uitmaakte van de hockeyclub. En als ik dat in verband breng met Lochem, dan denk ik gelijk aan enkele oud-leerlingen van jou die zo betrokken waren bij jouw afscheid. Je kon hen altijd zo lekker plagen en hen liefdevol je "hockeytrutjes" noemen. Zelfs op de afscheidsdienst werd dit door een van hen zelfs aangehaald. Later zijn ze zelfs nog eens bij ma en mij op bezoek geweest en hebben je graf nog bezocht.
Of je nog familieleden of kennissen van dit meisje in de klas hebt gehad, weet ik niet. Maar jouw "hockeytrutjes" zijn al jonge vrouwen die misschien nog altijd deze sport beoefenen. Tegen de 35 jaar zijn nu. Maar de hockey in Lochem blijf ik me daarom altijd herinneren.
Vanmorgen belde je vriendin uit Borculo ook alweer. Nooit slaat ze over. Natuurlijk spreken we over allerlei dingen die ons en haar bezighouden. Vanmorgen kwam jij ook weer ter sprake natuurlijk. Warme herinneringen kwamen weer boven. Altijd fijn om die weer op te halen en fijn dat je naam dan ook weer wordt genoemd of er iets leuks wordt verteld over bepaalde leuke ervaringen, maar ook wel over minder leuke dingen die je hebt meegemaakt.
Het zijn weer donkere dagen voor Kerst. Ma is net bij je geweest om de boel daar weer netjes te houden.
Van daaruit kreeg ik al het verzoek thuis de "lichtjes" aan te steken. Vooral op de kortste dag van het jaar. Vroeger noemden we dit het begin van de winter. Maar het enige wat we de laatste weken kregen, was regen. Maar sneeuw hebben we nog niet gezien.
Ma vertelt me net dat er weer een paar kerstbakjes bij je neergezet. De ene met naam en de andere zonder, maar we denken wel te weten van wie, maar die met het naamkaartje komt weer van je collega en zijn vrouw uit Deventer.
Toch ongelooflijk dat ze na 20 jaar nog altijd een mooi bloemetje komen brengen. Dat geeft ons in deze letterlijk donkere dagen toch weer warmte. Dit in tegenstelling tot wat er allemaal gebeurt in de wereld. Een wereld van oorlog en oorlogsdreiging en andere vreemde dingen. Gisteravond onschuldige mensen doorgereden in Duitsland bij een aanslag met een auto. Dat is ook al eerder gebeurd.
Ook in Nederland soms aanslagen. Ze noemen het met vuurwerk, maar het huidige vuurwerk zijn gewoon bommen. En zo kan ik wel doorgaan met het opsommen van zeer vervelende dingen die in de wereld gebeuren. Vrede op aarde is ver te zoeken.
Wat wel fijn was vandaag, was dat we onze kleinzoon nog hebben getroffen via de beeldtelefoon. Hij was in het gezelschap van zijn vader en dat is op zich een fijne vorm van kerstgedachte.
De komende tijd zullen ma en ik het weer druk hebben met het jaarlijkse toneelgebeuren. Ik zal je daar niet mee vermoeien. Het is bijna altijd het zelfde "gedoe". Alleen de titel van het stuk verschilt.
Gisteren zijn ma en ik op verjaardagvisite geweest bij de overbuurjongen, op wie jij als kleine jongen nog gepast hebt.
Hij was het afgelopen jaar 28 jaar en nu dus 29 geworden.
Zo oud ben jij niet meer geworden.
Als ik dan weer aan dergelijke situaties denk, blijft voor mij nog altijd het gevoel van onrechtvaardigheid over. Op de achtergrond blijft altijd de "waaromvraag" bij me spelen. Soms zijn er momenten dat ik aan je moet denken en dat ik me hopeloos en machteloos voel, omdat ik je zo mis en we je nooit weer zullen zien. Vandaag had ik het nog met je vriendin over of toeval bestaat. Zij gaf aan van niet, omdat er zo vaak situaties zijn waarbij jij laat voelen dat je er toch bent.
Vaak door liedjes van Angels en Feel. En op je rustplaats is altijd een kikker met soms kleine kikkertjes om zich heen aanwezig.
Op de onmogelijkste tijden en plekjes komt deze zo maar tevoorschijn.
Jammer dat je nu niet even in de kamer kunt kijken. Dat doe je misschien wel, maar wij zien jou niet. Alles is sfeervol oor heel kleine lampjes die in de huiskamer branden en ook buiten. Ma heeft dit jaar een heel klein kerstboompje neergezet. Op jouw kamer brandt elke dag jouw eigen kerstboompje weer dat je vroeger in je klaslokaal had staan.
Iedere keer schieten me weer dingen te binnen die betrekking op jou hebben.
Voor vandaag maar eerst weer stoppen. Heb het de komende dagen weer heel druk met de kerstpuzzel uit het Dagblad van het Noorden.
Is heel speciaal altijd. Je weet vast nog wel hoe deze eruit kon zien. We hadden je hulp daarbij graag willen hebben.
Ik heb het vaker over het "hiernamaals" gehad. Mocht die er zijn, dan wens ik jou daar prettige kerstdagen en er zal vast niet in jaren worden gerekend vanwege de tijdloosheid die daar zal zijn. Anderen noemen dat het eeuwig leven. Ik hoop in ieder geval dat pijn en verdriet daar niet bestaat en er altijd "vrede" is.
Dag Maurice. Heel veel liefs en een dikke knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,
Gisteren kreeg ik van Wilma het bericht dat een collega van jou, Erik Vonk, is overleden ten gevolge van een auto-ongeluk.
Vandaag las ik het op verschillende media dat het in Duitsland was gebeurd en dat een spookrijder de oorzaak was van al deze ellende.
Ik hoorde van Anjo dat Erik een gymleraar was met wie ze altijd fijn heeft samengewerkt binnen de vaksectie.
Van Wilma hoorde ik dat Erik degene was die samen met Anton de scepter zwaaiden als afdelingsleiders op het Van Lutterveltplein.
Hij is dus ook een van jouw afdelingsleiders geweest.
Ik herinner me vaag dat jij ook zijn naam weleens noemde. Maar echte details herinner ik me niet meer.
Ik las dat hij 66 jaar is geworden en hoorde dat hij nog een half jaar van zijn pensioen verwijderd was.
Je zult begrijpen dat op school dit bericht hard aankwam en ik las dat leerkrachten niet meer in staat waren les te geven en dat leerlingen van het Staring College gisteren naar huis zijn gestuurd. Natuurlijk overheerst droefenis op school en herhaalt de geschiedenis zich weer. Zo liet Wilma ons weten.
Wat weer een verdriet. Natuurlijk thuis, maar zeker ook op school.
Ik ga verder maar niet nadenken over wat nu al ruim 20 jaar gebeurde toen we van jouw overlijden bericht van een politieagent aan de deur kregen.
Dat zal vast ook bij Erik het geval zijn geweest. Je hele wereld stort in Maurice.
Ook afgelopen week een drukte van belang bij de voetbalclub, waar Jan Vogelzang aan een hartstilstand overleed waarbij ik zeker weer het betrekkelijke in het leven zag.
Aan de verhalen uit Lochem te horen was jij ook "aanwezig" in de vorm van Feel en Angels. Weer kwam daarbij de vraag naar voren of dit toeval was. Bestaat toeval? Misschien zullen we het zelf eens horen.
Dag Maurice,
Groeten en een dikke knuffel van ma, 

Dag mijn lieve jongen,
Ma en ik komen net weer thuis van een bezoek en het lijkt wel winter.
Het bezoek was in Meppel en toen we daar vertrokken, was het helemaal al wit en lekken de wegen wel glad.
Toen we dichtbij huis waren, was er niets aan de hand. Later een beetje sneeuw.
Het begin van de winter?
Tegenwoordig gaan veel gesprekken over klimaatverandering. Was in jouw tijd een stuk minder heb ik het gevoel.
Daar maakten wij ons in de winter drukker om gladde wegen tussen Staphorst en Lochem, omdat jouw veiligheid ons heilig was.
Vandaag weer telefonisch contact gehad met je vriendin uit Borculo. Natuurlijk reken ik er al op dat ze dit doet. Ik blijf het erg lief van haar vinden.
Ma en ik beginnen het steeds wat drukker te krijgen met de toneelvoorbereidingen. Behalve het spelen zelf, moet er vooraf altijd zoveel geregeld worden. Zal maar niet op details ingaan.
Vanavond geen voetbaltraining, waar ik anders altijd graag naar mag kijken. Komend weekend speelt het eerste team geen competitie. Afgelopen dinsdagavond wel genoten van een bekerwedstrijd tegen een wat lager geklasseerd team.
De stand van 12-0 zegt genoeg natuurlijk. Voor ons als publiek was het leuk om prachtige doelpunten te zien maken. Voor de tegenstander frustrerend natuurlijk.
Ik heb me vaak afgevraagd hoe het toch kon, dat jij en je broer geen belangstelling voor voetballen hadden. Jij bereikte uiteindelijk de zwarte band, wat in mijn ogen in die tijd toch altijd een vechtsport was. En van vechten moest ik niet zoveel hebben, Achteraf gezien zat ik er behoorlijk naast. Een zwarte band zegt zoveel meer dan een buitenstaander in de gaten heeft.
Je oud-docent van de sportschool in Meppel, Johan Balk, is pas overleden. Van hem heb je zeker geleerd hoe belangrijk respect voor de medemens was. Voor hem was het zeker geen vechtsport, maar hij had hogere doelen in gedachten.
Ikzelf heb hem niet zo vaak ontmoet, maar jij had een geweldige band met hem en had veel waardering voor hem.
Over de periode dat je deel hebt uitgemaakt van de sportschoolperiode is wel een boek te schrijven.
Johan was op jouw begrafenis en ook op die van Hendrik, jouw fijne sportvriend.
Ik heb het zo vaak hier gehad over het "hiernamaals". Als die bestaat, zullen Hendrik, Johan en jij vast wel al met elkaar hebben gesproken en herinneringen hebben opgehaald over jullie gezamenlijke belevenissen. Maar misschien bestaat daar een andere vorm van communicatie. Voor jullie een weet, voor mij een vraag.
Maar dat deze man veel invloed heeft gehad op jouw leven, lijdt geen twijfel.
Ma heeft voor lekker eten gezorgd hier. Dus sluit ik nu eerst af.
Liefs en een dikke knuffel van ma. Dag Maurice. Tot de volgende keer. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag 21 oktober.
Heb het al druk gehad vandaag. Eerst mijn best gedaan bij de voetbalclub met vandaag voornamelijk schoonmaakwerkzaamheden in de kleedkamers en in de kantine.
Nu ik het woord kantine zo schrijf, realiseer ik me dat jij deze kantine nooit hebt bezocht. Wat ik me nog wel herinner, is dat je op maandagavond weleens in de oude kantine langskwam wanneer we daar bezig waren met de toneelrepetities.
Ik vraag me vaker af bij bepaalde situaties of jij die ook nog hebt meegemaakt of dat die na je overlijden tot stand zijn gekomen.
Het leven gaat natuurlijk door en er vinden veel veranderingen plaats op verschillende terreinen. Over het gebied van de elektronica heb ik het vaker gehad, maar ik denk in dit geval wel aan bepaalde gebouwen of situaties in het verkeer.
En ook op gebied van auto's bijvoorbeeld. Jij was trots op Peugeotdieseltje. Ma en ik en je broer beschikken over een hybride. Ik had geen benul wat dat was en in jouw tijd bestonden die misschien ook wel niet. We rijden tegenwoordig ook in een automaat. Vroeger vonden we dat maar niets, maar tegenwoordig neemt het steeds meer toe en ma en ik vinden het achteraf jammer dat we er niet eerder aan zijn begonnen.
Na het werk bij de voetbalclub, hebben we gegeten en heb ik met buurman Klaas gewandeld. Je zult je wel afvragen wie dat nu weer is, omdat jij alleen maar onze oud-buren hebt meegemaakt. Dat is weer zo'n voorbeeld van die verandering waarover ik het had. Maar Klaas heb je op een andere manier wel meegemaakt en hem zou je dus wel kennen.
Na de wandeling hebben ma en ik jou een bezoek gebracht. Dat gebeurt zo goed als elke dag. Zeker door je moeder. Af en toe laat ik weleens verstek gaan, maar je moeder verzaakt zelden om de boel daar netjes te houden en zeker ook, omdat ze je nog altijd erg mist.
We hebben de boel weer netjes gemaakt door de vele bladeren te verwijderen. Het begint nu echt weer herfst te worden en op de begraafplaat is het allemaal blad.
Dus komende tijd zullen we dagelijks blad moeten verwijderen.
We zijn al weer druk bezig met toneelzaken, waarmee we richting eind januari gaan. Weer drukke periode op onze manier dus.
Je bent weer een beetje op de hoogte van ons reilen en zeilen. Blijf nog altijd benieuwd wat er bedoeld wordt met een hiernamaals. Hopelijk treffen we elkaar daar weer en kunnen we samen weer optrekken. Jij kunt niets meer over dit leven op aarde zeggen en wij niets over de "wereld". Blijft voor ons dus afwachten. We hopen elkaar toch weer te treffen en anders zijn het de warme herinneringen die we altijd blijven koesteren.
In ieder geval heel veel liefs en een dikke knuffel van ma. Omgekeerd mist ze die van jou nog altijd.
Dag Maurice, tot een volgende keer. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer de 21ste. Nu van september en zo tikt het klokje maar door. Deze datum wordt altijd het begin van de herfst genoemd, maar gelukkig is het vandaag mooi weer.
Ook om te voetballen en andere leuke dingen te ondernemen.
Gisteravond kregen we onverwacht bezoek van je broer en konden we ook nog gezellig onder de overkapping zitten.
Je vriendin uit Borculo, die vandaag ook nog zal bellen, is nu helemaal gerust en trots dat haar dochter het echte diploma van docente Engels in ontvangst heeft genomen. Het cirkeltje is dus nu helemaal rond.
Wij waren als ouders ook trots toen jij dat diploma in ontvangst nam en je je eerste baan aangeboden kreeg in Lochem. Ik herinner me dat ze daar erg benieuwd waren naar een nieuwe leraar die uit Staphorst kwam. Dat hoorden we later van je collega's maar ook van jou.
Toen en nu nog altijd zijn het de vooroordelen die over dit mooie dorp geveld worden. Daar kan ikzelf intussen wel een boek over schrijven. Maar het blijft vechten tegen de bierkaai.
Gistermiddag kregen we een telefoontje of we bezoek konden ontvangen van mensen die onderweg waren naar het noorden en die even langs wilden komen. Bleek het mijn oud-studiegenoot en zijn vrouw te zijn. We hebben we gezellig bijgepraat en natuurlijk herinneringen over vroeger opgehaald. Met hem had ik vroeger een weddenschap afgesloten met gevolg dat hij op onze trouwdag ons rondreed met paard en wagen door het dorp van je moeder en het dorp waar we trouwden.
We hebben het weer druk intussen met een nieuw toneelstuk. Maar liefst vier nieuwe mensen erbij. Dat is wel wennen en het blijft spannend hoe het straks bij de uitvoeringen zal gaan.
Vanmorgen kreeg ik ook een berichtje dat het vandaag weer de 21ste was. Dat was van een heel lieve kennis van ma en mij. Zij is ondertussen een echte vriendin geworden en leeft ontzettend met ons mee. Zowel in lief als leed.
Het is een lang verhaal om dat allemaal uit te leggen en dat doe ik ook niet , maar het gekke is dat we haar eigenlijk hebben leren kennen door jou. Dat klinkt misschien vreemd voor je. Maar ma en ik hebben haar leren kennen op de begraafplaats bij jou, waar we in gesprek kwamen met haar in gezelschap van iemand die ik van vroeger nog van school kende.
En zo is dat contact ontstaan en voelt als fijne vriendschap.
Het zonnetje schijnt nog steeds lekker. Bij jou vast ook. We zullen zo nog even kijken en ma zal de bloemen weer verzorgen en de lichtjes brandende blijven houden.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Eindelijk even tijd om jou hier weer een berichtje te sturen. Het is weer de 21ste. Ik heb het op mijn manier druk natuurlijk.
Het laatste uur had ik het druk met toneelzaken. We hebben uiteindelijk weer een toneelstuk uit kunnen zoeken en die heb ik vanmiddag definitief besteld. Ik weet niet meer of ik je verteld heb dat onze toneelgroep bijna op het punt stond op te houden met het bestaan.
Maar na een dringende oproep is het toch weer gelukt om enkele mensen zover te krijgen dat ze mee willen doen. Het blijft natuurlijk heel spannend, omdat er nu mensen bij komen zonder toneelervaring, maar gelukkig heel enthousiast zijn.
Maar niet geschoten, is altijd mis.
Maar het zal zeker wennen worden.
Vanmiddag al op tijd weer een telefoongesprek gehad met je vriendin. Zo fijn dat ze het na 20 jaar nog altijd opbrengt ons te bellen. Vele nieuwtjes wisselen we dan uit. We spreken natuurlijk over de gezondheid in Staphorst en in Borculo. Maar we hebben nooit gebrek aan stof tot praten.
En zeker kom jij ook weer opduiken wanneer sommige onderwerpen aan de orde komen. Helemaal als het om schoolse zaken gaat.
Zo hadden we het vandaag over de jaarlijkse leerstofplanning.
Heel wat weken besteedde jij aan de voorbereiding van je lessen voor het komende schooljaar. Dat was dus tegen deze tijd in de grote vakantie. Ook spraken we over jouw manier van lesgeven,, waarbij we allebei vonden dat jij je tijd toen behoorlijk vooruit was. Anjo kon er vele voorbeelden van noemen en we hebben nog altijd leuke filmpjes van leerlingen die zo enthousiast bezig waren met hun opdrachten in het Engels allemaal.
Ook over Esther die nu bevoegd is als lerares Engels. Voor haar moeder zeker een zorg minder.
Binnenkort zal ze haar diploma in ontvangst nemen. En wat zo leuk is, is dat haar studiebegeleider Jos, ook jouw studiebegeleider is geweest. We hebben het daar al eens eerder over gehad herinner ik mij. Jos wist zich jou nog heel goed te herinneren bij navraag van Esther een paar jaar geleden.
Ik herinner me ook nog dat jij goed overweg kon met Jos.
Het schiet me nu ook weer te binnen dat we een poosje na je overlijden ook een brief hebben ontvangen van Jos. Die zal vast nog tussen de hele berg van administratie zitten die we nog altijd hebben uit die tijd.
Vanmiddag zijn we bij je geweest om de boel netjes te houden. Door de sterke wind en droogte lag er al veel blad. Het leek wat dat betreft wel herfst. Natuurlijk zorgen we er wel voor dat alles weer netjes wordt opgeruimd en ma had voor deze dag je ook weer een mooie bloem meegebracht. Zij zorgt nog altijd heel goed voor jou Maurice. Er gaat nauwelijks een dag dag voorbij dat ze je niet bezoekt en voor de mooie bloemen zorgt.
Zo meteen ga ik nog een poosje kijken naar een hardloopwedstrijd die hier in het dorp wordt gehouden.
Ik zie wel dat ma het eten klaar heeft en dat zal zeker weer lekker smaken. Daar weet je vast nog alles van van.
Voor nu hartelijke groeten en een dikke knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer de 21ste. We zijn net aangekomen bij je oom. We zitten nu in de tuin onder een mooie boom met veel blad.
De hele oude kat Miepie loopt bij ons langs en weet dat ze ze van ma weer wat lekkers krijgt.
Deze kat is ouder dan twintig jaar,omdat jij haar ook nog hebt meegemaakt. Ma zat net te vertellen dat jij vroeger hier altijd een kat speculaasjes voerde. Deze kat smulde daar heel erg van. Je was altijd gek op dieren. Bij je oom kon je je hart ophalen. Zeker ook op gebied van dieren. Te veel om op te noemen.Zouden er wel een boek over kunnen schrijven.
Ik heb de laatste weken wat in de lappenmand gezeten met rugpijn. Het is intussen aardig opgeknapt en hoop dat het snel weer normaal wordt.
Ik las met belangstelling het berichtje van Wilma waarin ze vertelt over rouw-en verliesverwerking op school. Gek eigenlijk dat geen van de aanwezige collega's jou niet kent. In mijn beleving natuurlijk. Ik denk er niet aan dat de tijd aan jouw school ook gewoon verder is gegaan en er heel veel nieuwe collega's zijn bijgekomen en collega's zijn vertrokken en velen intussen ook met pensioen zijn gegaan.
Voor ma en mij is het fijn dat een aantal van je oud-collega's nog altijd van zich laat horen op verschillende manieren.Hier, via telefoon,mail, kaartjes en Jelte en Gretha komen vanuit Deventer regelmatig bij je langs om je een bloemetje te brengen. Gelukkig dat je toch niet vergeten wordt.
Ook je eigen oud-leraar Engels uit Meppel komt je met je verjaardag altijd een bloemetje brengen.
Ook deze keer dus.
Er is ondertussen ook een nieuwe bevoegde lerares Engels bijgekomen.
Het is jouw vriendinnetje van vroeger dat als klein meisje mooie tekeningen voor jou maakte,Esther.Anjo mag er zeker trots op zijn.Vandaag zal ze zeker weer bellen en komt het slagen van haar dochter zeker ter sprake komen.
Ik ga me nu maar wat bemoeien met het gesprek hier.
Jij ook nog gefeliciteerd met de verjaardag van je broer.
Liefs en een dikke knuffel van ma.
Dag Maurice. 

natuurlijk stilgestaan bij jouw dag, afgelopen vrijdag... en al eerder ook vorige week. We hadden een studiedag over rouw- en verliesverwerking op school met een aantal collega's. Niemand van hen kende jou, te lang geleden, maar wel jouw verhaal... we blijven herinneringen delen aan jou! En je naam wordt nog altijd genoemd...
Hier is het inmiddels vakantie. Hopelijk een mooie zomer! 

Lieve mensen,

12 juli de geboortedag van jullie lieve Maurice.
Een dag vol herinneringen.
In gedachten denken we aan Maurice en aan jullie.

Lieve groet,
Jouk en Trees 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer een speciale dag.12 juli is je verjaardag.Je zou anders 49 jaar zijn geworden. Je bent en blijft voor ons altijd 28 jaar. Toch ook een manier om jong te blijven.Maar in dit geval had ik liever je 49ste verjaardag meegemaakt.
Ben net terug van de fysio. Rugklachten.
Doet me in dit verband denken aan de herniaoperatie in 2003 toen jij nog bezorgd voor me was in het ziekenhuis in Zwolle.
Er zullen vandaag vast weer mensen op bezoek komen vanwege je verjaardag. Toch fijn dat mensen je nog niet vergeten zijn.
Je zou je een mooie zomerdag voorstellen op deze datum, maar helaas lijkt het wel meer herfstachtig door de verschillende regenbuien.
Ma en ik zitten nu op een fijne manier bij elkaar en denken op onze eigen manier aan jou en je verjaardag.
We hebben ook wat lekkers bij de koffie gehad.
Dat zul jij zeker begrijpen. En natuurlijk is een heel mooi bos bloemen je verjaardagscadeau.
Wat dat betreft lijkt het er soms ook wel op dat je elke dag jarig bent.
Heel veel liefs en een extra dikke
verjaardagsknuffelvan ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag 21 juni. De langste dag zoals wordt gezegd, Zomer noemen ze het, maar daarvan is tot dusver weinig te merken.
Je vriendin belde natuurlijk ook weer. Zij is een paar dagen met familie op vakantie. We hebben weer nieuwtjes uitgewisseld. Leuke en minder leuke. Maar zo houden we elkaar op de hoogte en leven we met elkaar mee.
Ma en ik zijn een poosje geleden op ziekenbezoek geweest in het Emmer ziekenhuis waar je neef is opgenomen met het GBS-syndroom. Ik had hier nog nooit van gehoord. Ik ga maar niet op details in nu. Het was erg om het aan te zien en op dit moment is hij overgeplaatst naar een ander behandelcentrum.
Hopelijk kunnen ze daar meer voor hem betekenen dan in het ziekenhuis. Heel zwaar allemaal voor hem , maar zeker ook voor zijn vriendin en ouders die hem zoveel mogelijk bezoeken.
Ma zat afgelopen week nog eens in te snuffelen in een doos of album met oude foto's waarop jij als 19- jarige forse jongeman stond afgebeeld met deze neef op je schouders. Die was toen nog een kleine jongen. Deze foto ontroerde mij enorm. Gelukkig kunnen we tegenwoordig gemakkelijk fotootjes maken met de telefoon en zo heb ik de foto doorgestuurd naar de familie die je neef de foto hebben laten zien.
Zo kabbelt het leven hier wat verder. Af en toe laat de gezondheid het wel wat afweten. Meer bij ma dan bij mij. Maar we houden de moed erin.
Het voetballen is nu voorbij. Even rust dus. Ik ben er nog wel vaak als vrijwilliger.
Ma komt hier binnen met een heerlijk bord met warm eten.
Dat ziet er weer lekker uit natuurlijk. Dat weet je nog wel.
Heel veel liefs van haar en een dikke knuffel.
Dag Maurice. 

Lieve mensen,

De tijd vliegt voorbij.
Het gemis word groter en groter!
Heel veel sterkte!

Lieve groet,
Jouk en Trees