Maurice Kip

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag 21 maart. Een nieuwe lente en een nieuw geluid. Zo begint ook een bekend gedicht. Maar daar wordt vast een ander geluid mee bedoeld dan die we de laatste week horen en de komende tijd zullen gaan horen.
Er waart nu een onbekend virus rond dat de hele wereld op zijn kop zet.
Ik ga hier maar niet in op de gevolgen daarvan, want die staan in kranten en kun je via de media goed volgen. Kortom: rampzalige gevolgen.
Het heeft ook tot gevolg dat we ons "klein sterretje"(ondertussen al 13 jaar)ook niet zullen zien dit jaar.
Je begrijpt dat dit pijnlijk is, maar nu wel begrijpelijk.
Ik zou zoveel willen zeggen en kunnen schrijven wat er nu aan de hand is, maar is gewoon onbegonnen werk.Daarom laat ik het maar zo wat dat betreft.
Vanmorgen toch ook nog weer een telefoontje gehad van je voor ons altijd super lieve vriendin. Zij verloor haar zwager en als je eens wist hoe afscheidsdiensten tegenwoordig gehouden moeten worden, dan begrijp je dat dit gewoon een onmenselijke situatie is. Wat dat betreft was dat op het moment van jouw afscheid gelukkig anders. Daar hoef ik gelukkig niets over te zeggen, omdat dat heel waardig was.
Vandaag blijven we maar weer thuis.
Ik zou zoveel kunnen zeggen, maar dat komt later wel in de geschiedenisboekjes terecht.
Ik hoop dat deze periode maar heel kort zal zijn.
Dag mijn lieve jongen.
Extra dikke knuffel en een kus voor jou van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,

Ma en ik zijn net terug van het toneelfilm kijken. Dat is traditie zoals jij ook nog wel weet.
Vandaag was ook de sterfdag van Randy. Voor zijn ouders ook een bijzondere dag. Ook hij is nu 15 jaar weg van hier.
Ik wilde je dit gewoon even laten weten.
Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer de 21ste. Ik was al vaker van plan om hier eerder iets te schrijven, maar door de drukte, op mijn manier dan, kwam er gewoon niets van.
Er waren verschillende momenten waarin jij ook een rol speelde, aanwezig. Dan dacht ik: "Dat moet ik ook aan Maurice vertellen." De laatste weken speelden zeven toneelvoorstellingen een grote rol in het leven van ma en mij.In vijftien dagen zeven voorstellingen voor uitverkochte zaal spelen was weer prachtig en maar wel slopend. Ma en ik regelen eromheen ook veel en we voelen ons verantwoordelijk voor de organisatie en het hele gebeuren. Voor mij persoonlijk is de vraag of het stuk aan zal slaan het allerbelangrijkste en gelukkig bleek de eerste avond al een schot in de roos. Dus uiteindelijk de andere avonden ook.
Op de laatste avond was er ook weer iemand van de gemeente aanwezig. Dit keer was het een wethouder. Ook dit jaar namen we de gemeentepolitiek op een leuke wijze weer even op de hak. We hadden dit weer ingebouwd binnen het toneelstuk en op Twitter bleek uit zijn reactie hoezeer hij weer had genoten. Je zult wel denken: "Twitter, wat is dat nu weer?" Ik heb het al vaker gezegd dat digitaal de wereld in heel korte tijd totaal is veranderd. Smartphones zegen jou niets. Onvoorstelbaar eigenlijk.
Afgelopen week zijn ma en ik naar de nieuwe film van Herman Finkers geweest. Een prachtige film. Ik weet zeker dat jij het ook erg leuk gevonden zou hebben. Meppel heeft een prachtige bioscoop met veel zalen. En weet je wat zo frappant was toen de film was afgelopen? Toen wij via het restaurant het complex wilden verlaten, klonk opeens behoorlijk hard "Angels"door deze ruimte. Ma en ik waren gewoon heel erg ontroerd. We zijn blijven luisteren tot dit liedje was afgelopen. Je was toch nog even weer bij ons.Bestaat toeval? Ik weet het nog steeds niet.

Vandaag ook telefoon gehad van je vriendin uit Borculo en ook weer over jou gepraat. De aanleiding hiervoor was dat ma en ik na ruim 15 jaar zijn begonnen met het "opruimen" van je kamer. Alles was nog altijd zo zoals het was nadat jij op 21 mei vertrokken was naar Lochem, maar helaas niet meer bij ons terugkeerde. je begrijpt vast dat dit daarom voor ma en mij een heel bewogen dag was. We waren gisteren al begonnen. Maa heeft dingen opgeruimd en ik heb er niets van gezien, omdat ik van mezelf altijd alles wil bewaren, maar nu natuurlijk helemaal. Vele herinneringen kwamen weer boven. Gisteren liet ma me nog een leuke beker zien en ook een soort fotolijstje waarin de foto van Heleen Bollen te zien was. Ook op de beker stond haar naam. Aan de binnenkant van de foto stond de mededeling: ter ere van twee en een halfjaar "huwelijk". Dat was weer één van je grapjes die je had met leerlingen zoals jij dat vaak had.
Je zult begrijpen dat het gewoon een zwaar emotionele dag was gisteren en vandaag. Ik ga verder maar niet meer op details in nu.
We weten zeker dat je het roerend met ons eens bent hoe we de boel nu verder aanpakken.
Met je vriendin Marian gaat het gelukkig steeds beter.Gelukkig maar. Als je de foto had gezien van het verkeersongeluk zou je niet geloven dat ze er levend uit is gekomen.
Het was een heel verhaal dit keer.
Dan ben je weer even op de hoogte.
Liefs, dikke knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. Ik mis je nog elke dag. 

Dag mijn lieve jongen,
Vandaag weer een berichtje omdat het weer een 21ste is. Het is geen verplichting natuurlijk, maar meer een traditie. Zoals je vriendin uit Borculo ons elke 21ste belt, doe ik dat maar hier.
De vorige keer schreef ik al over het cadeautje dat ik via Coby van jou ontving.
Zondagavond hebben Coby en ik nog een telefoongesprek over dit gebeuren gehad en ook toen kwamen weer vele herinneringen over jou naar boven. Zij kon weer leuke anekdotes vertellen die voor ons zo leuk maar vooral kostbaar zijn. We spraken over verschillende dingen die jullie samen hadden meegemaakt en hoe zij zich als een soort "moeder" jou beschermde. Soms tegen de buitenwacht, maar zeker ook tegen jezelf.Dat snap ik helemaal. We hadden het ook nog over onze eigen beginperiodes waarin wijzelf ook nog jong waren en hoe we ons toen voor de klas voelden. Jij was ook nog maar 22 toen je in Lochem begon en alle begin is moeilijk. . In het begin was zelfhandhaving heel belangrijk.Dat je later in die korte periode zoveel kinderen hebt weten te stimuleren, vind ik achteraf best wel knap. Dat je niet voor niets hebt geleefd, heb ik vaker gezegd en dat je dat in zo korte tijd bereikt hebt, is wel iets om trots op te mogen zijn. Wie van ons twee daar trots op mag zijn, laat ik maar even in het midden. Laten we het toch maar op allebei houden.
Liefs, dikke knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag toch nog een mooi verjaardagscadeau ontvangen.Al was het niet direct van jou persoonlijk, maar wel indirect.
Vandaag ontvingen wij van je oud-collega Coby Stratingh een grote envelop met daarin een mooie foto van het uitje naar Hellendoorn. Een dagje uit voor de liefhebbers dat je samen met Jan had georganiseerd. Op de foto is heel duidelijk te zien dat jullie Coby letterlijk en figuurlijk op handen droegen, zoals ze zelf schreef. Dat het een plezierig moment was, is duidelijk op de foto te zien.
Behalve de foto had Coby er een mooie, begeleidende brief bijgedaan. Daarin vertelde ze dat ze bezig was met het opruimen van oude schoolspullen en toen vond ze naast de foto ook nog een briefje van jou aan haar gericht op een klein proefwerkpapier van het Staring College.
Natuurlijk beschouw ik dit als een verjaardagscadeau, omdat we jouw handschrift gelijk herkennen.
Uit de begeleidende brief blijkt jullie speciale band wel. Coby zegt daarin dat jij haar grote zoon was naast haar beide eigen zonen die van jouw leeftijd waren. Ik weet niet of ik haar woorden hier mag herhalen, maar ze zijn voor ons als ouders zo fijn te lezen en daarom doe ik het gewoon: "Maurice ademde Staring College.Altijd en overal aanwezig en energie voor tien". Ontroerend toch Maurice. Uit haar schrijven blijkt verder jullie goede verstandhouding in die tijd. Coby is intussen al negen jaar met pensioen, maar toch fijn dat ze zegt dat er nog altijd over je gesproken wordt. Dat jullie een "moeder-zoon relatie" hadden, blijkt uit het briefje dat jij aan haar had geschreven. Je begint de aanhef van het zakelijk bedoelde briefje tenminste met de veelzeggende woorden:"Lieve Cobi".
Jij vraagt Cobi of zij informatie aan jouw mentorklas wil doorgeven, omdat je bij de "hooggeleerden"op D mag zitten en daardoor je klas die dag niet ziet.
Je eindigt met het volgende:
Met vr.gr
Je liefhebbende schoolpleegzoon
Maurice.
Dit zegt ons nu heel veel over jullie relatie natuurlijk. Op momenten als deze komen bij ons ook weer vage herinneringen boven.
Natuurlijk heb ik contact opgenomen en zullen we Coby van harte bedanken. Via je andere "moeder" Annelies heb ik het telefoonnummer gekregen en zal ik morgen contact opnemen, omdat ze vandaag niet thuis is.
Wat een verhaal is dit toch weer Maurice. Ongelooflijk dat Cobi dit briefje na zoveel jaren weer terug heeft gevonden, maar het is heel erg fijn om ons dit alles op te sturen.Zo heb ik voor mijn verjaardag toch nog een door jou zelf geschreven briefje gekregen.
Liefs, dikke knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,

16 januari is een speciale dag zoals je weet.Op zulke dagen missen we jou natuurlijk extra.Gelukkig heeft ma ervoor gezorgd dat je traditionele cadeau op de juiste plaats terecht is gekomen.Dat riep natuurlijk wel emoties op zoals je zult begrijpen. Vandaag weer bezig geweest met voorbereidingen voor het toneel. Ik hoop een rustige avond.
Dikke knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag was het weer eens een opruimdag van verschillende zaken en dan kom je soms allerlei dingen tegen.Ik was bezig met opruimen van documenten in de administratie en ma wat in de kasten. En in de kast vond ze een mooie rol papier met daarop alle namen en foto's van oud-leerlingen die de basisschool verlieten en naar het voortgezet onderwijs gingen en voor wie meester Herman Van der Haar een gedicht had geschreven. Natuurlijk waren we benieuwd wat er over jou werd geschreven. Omdat ik dit gedichtje zo leuk vond, schrijf ik het voor jou hier neer.

DE "K" IS VAN KIP MAURICE DE CHARMEUR.
DIE STAAT BIJ VELE MEISJES VOOR DE DEUR.
VERSIEREN DAT DIE JONGEN KAN,
DAAR WETEN DE MEISJES MEER VAN.
IK DENK DAT JE MET ALLE MEISJES WEL VERKERING HEBT GEHAD,
JA DAT ZIJN ER NOGAL WAT.
JE PRAAT EEN IEDER SOMS DE OREN VAN ZIJN HOOFD,
GEEN MENS DIE DAT VAN JOU GELOOFT.
MAAR AL PRATENDE PAK JIJ DE MEISJES IN,
EN ZO KRIJG JIJ JE ZIN.
ALS JE OP DE MERCURIUS JE CIJFERS NET ZO VERSIERT ALS DE MEISJES,
DAN VAL JE ZEKER IN DE PRIJSJES.

Natuurlijk ontroerden deze woorden op rijm ons en ook de foto die erbij stond. 12 jaar was je toen. Dat je het later erg goed deed in het onderwijs bleek niet uit het aantal meisjes, maar meer uit reisjes. Ik denk hierbij vooral aan de grote vakantiereis die je in de zomer van je overlijden zou maken van kust naar kust in de VS en waarvoor alle spullen al klaar stonden. Helaas ging je twee maanden voor deze reis die andere voor ons zo verdrietige "REIS" maken.

Dag Maurice. Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Het is Eerste Kerstdag.Het is nu half negen in de avond. We zitten nu met zijn drieën bij elkaar. Vandaag naar je oom op bezoek geweest. Hij kon het niet opbrengen naar Robbie Williams te kijken gisteravond, want dat zou hem weer verdrietig maken.
We hebben het gezellig gehad en ma zorgde natuurlijk weer voor lekker eten. Bij het bereiden ervan heb ik ook vaak aan jou gedacht, omdat jij je ook graag met je kookkunsten bezighield en dan een groot schort aan had.
Op de terugreis zijn we nog even bij je langs gegaan. Het was toen al donker.Toch was het heel intiem toen we met zijn drieën bij je graf stonden. Lampjes brandden, kaarsjes aan. Het viel ons op dat over de hele begraafplaats heel veel kaarsjes en lichtjes brandden. Dat was een heel mooi gezicht. Dat kwam zeker mede, omdat er geen wind stond en het niet regende.
We zitten nu in de kamer. Het is hier lekker warm en sfeervol door de kerstversieringen van ma. Zij zorgt er altijd voor dat het hier letterlijk en figuurlijk altijd warm is.
Knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,

Het is nu kerstavond. We hebben televisie gekeken. We wisten ook dat Robbie Williams zou gaan zingen en uiteraard gingen we kijken. Natuurlijk zaten we op "Angels" te wachten. We konden ons eigenlijk niet voorstellen dat "Angels" niet zou komen op deze avond voor Kerst. En aan het eind werd het programma afgesloten met jouw lied. Dit gaf ons een speciaal gevoel. Het voelde erg fijn dat we dit als gezin hebben ervaren. Woorden hadden we er niet voor nodig. We hebben het alle drie op onze eigen manier beleefd en verwerkt.

Verrassend te lezen dat Liesbeth ook hier haar boodschap met gedachten aan jou aan ons overbrengt met haar fijne en lieve wensen. Voor ons natuurlijk heel fijn om dit hier te lezen. Ik denk dat jij dit ook waardeert. Morgen Eerste Kerstdag. Ik hoef je niet veel uit te leggen Maurice.
Liefs,dikke knuffel en kus van ma.
Dag Maurice. 

Lieve ouders van Maurice,

de laatste dagen zijn mijn gedachten weer vaak bij Maurice en daarmee ook bij jullie. Ik wil jullie bij deze hele fijne feestdagen wensen en een zorgenloos en prachtig 2020!

liefs, Liesbeth 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer een 21ste. Nu al weer december. De kortste dag en de langste nacht. Vanaf vandaag worden de dagen weer wat lichter dus. Dat vind ikzelf altijd fijn, want als het donker is, is dat vaak letterlijk en figuurlijk. Het zijn niet voor niets donkere dagen voor kerst.
Ma komt net binnen met een kerstkaartje in de hand. Het is gestuurd door de ouders van je oud-studiegenoot Martijn. Zo fijn en waardevol voor ons dat zij jou en ons niet vergeten. Moeder Helma schrijft erin dat ze pas een foto te zien kreeg waarop jij en Martijn staan in een kerstperiode op Windesheim. Ze vroeg aan ons of wij die foto zelf hadden. En anders zou ze deze graag opsturen via de mail. Natuurlijk willen we deze foto graag en ik zal haar zo doorgeven dat we het graag willen hebben.

Met je vriendin in het ziekenhuis in Zwolle gaat het gelukkig een stuk beter. Ma en ik zijn er donderdagmiddag geweest en we hebben nu een beter beeld wat haar gezondheidssituatie betreft. Ze heeft nog een lange weg te gaan wat de revalidatie betreft.
Komende week zijn er weer de kerstdagen. We zullen je kookkunsten zeker missen maar vooral ook jouw lichamelijke aanwezigheid.
Ik ga daar maar niet te veel op in. Dat zul je begrijpen.
Ik ga nu aan de koffie met ma.
Knuffel en kus van haar.
Dag Maurice. 

Dag mijn lieve jongen,

Het is een wat hectische tijd geweest hier. Ik hoef daar natuurlijk niet op alle punten ingaan, maar veel tijd hebben ma en ik gestopt in toneelzaken met bijbehorende randzaken die de nodige spanning altijd opleveren. Maar goed , daar kiezen we zelf voor. Niet voor die randzaken natuurlijk, maar die krijg je er altijd bij. Wat veel belangrijker was dat we vorige week maandag een berichtje van Marco ontvingen waarin we gewaar werden dat "jouw en onze Marian" een ernstig auto-ongeluk had gehad en zwaargewond naar het ziekenhuis in Zwolle was vervoerd. Ze hebben haar de eerste dagen in slaap gehouden en ze was dus echt helemaal van de wereld.Vorige week was het dus heel spannend allemaal. Hoe het zou aflopen kon niemand voorspellen. Gelukkig werden en worden we elke dag voorzien van berichten over de situatie van Marian. De laatste dagen kwam ze weer bij en gisteren heeft ze enkele uren doorgebracht op de operatiekamer waar verschillende ledematen werden hersteld. Deze operatie kon nu pas worden uitgevoerd omdat men eerst moest wachten hoe het in eerste instantie met haar haar algemene gezondheidssituatie zou aflopen.We wachten nu weer op een reactie van Marco, maar gelukkig doet ook hier hoop weer leven. Dat Marian nog een lange weg moet afleggen met haar revalidatie is duidelijk.
Afwachten dus voorlopig.
Morgen is ook een speciale dag. Onze "kleine ster"die intussen al een stevige vent is geworden, is dan jarig. Jammer dat we daar niet lijfelijk bij kunnen zijn. Je zou ook vast trots op hem zijn geweest. Hij wordt al weer 13jaar. Ongelooflijk gewoon.
Op je kamer brandt ook dit jaar weer je eigen kerstboompje dat je vroeger ook ontbrandde in je eigen klaslokaal. Ma houdt dit nog altijd in ere lieve jongen. Het is weer een bijzondere tijd met al die feestverlichting en bijzondere sfeer. Ook zijn ma en ik naar Wereldlichtjesdag geweest en het was gewoon fijn dat je naam ook weer eens werd genoemd. Je begrijpt vast hoe dit voelt voor ons.
Ma heeft het eten intussen klaargemaakt en we gaan nu samen een broodje eten.
Dag Maurice. Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer een maand verder. Weer de 21ste dus. Even weer het moment dat ik hier bij je ben. Het is nu echt herfst geworden. De bladeren vallen nu snel en in grote hoeveelheid naar beneden. Hier in de voortuin, maar zeker ook bij je graf. Daar proberen ma en ik elke dag de boel bij jou op het pleintje de boel wat bladvrij te houden Op andere plaatsen op de begraafplaats zorgen de tuinlieden van de gemeente ervoor dat het blad zoveel mogelijk wordt opgeruimd en het enigszins netjes blijft.
Ook onze buurman was al druk bezig met blad blazen in de voortuin gistermiddag. Als je wist wie onze nieuwe buurman was, zou je vast glimlachen. Het kan inderdaad raar lopen zoals dingen soms gaan.Ik sta er af en toe bij stil dat er ongemerkt zoveel verandert waarbij ik het gevoel heb dat jij dat ook allemaal hebt meegemaakt. Ik heb het er in dit verband al weleens over gehad wat de moderne communicatiemiddelen en sociale media betreft. Maar het gaat natuurlijk ook over menselijke zaken die zo veranderd zijn en waarvan ik denk dat jij het ook nog allemaal zo zult ervaren.Een aantal van die mensen is al bij jou "daarboven". Namen noemen nu is daarom ook niet zo gemakkelijk. Maar je weet wat ik bedoel.Je vriendin zal zeker weer bellen vandaag. Ongelooflijk fijn altijd. Zo houden we het verleden toch nog levend op een prettige manier. Fijn uit menselijk oogpunt dit contact nog steeds te hebben.
Soms vraag ik me weleens af hoe het voor jou zou zijn geweest om in deze tijd nog les te geven.Je ging in je "werktijd" al mee in de onderwijsvernieuwingen. Wat had je het al druk in de grote vakantie met het opzetten van een heel jaarprogramma voor de verschillende klassen. Niemand die zag hoeveel tijd jij in je werk stopte wat voorbereiding betreft. Nu zou je zeker ook prachtig lesmateriaal hebben ontwikkeld met behulp van computer en elektronisch schoolbord.Toen liet je al prachtige filmpjes maken door leerlingen met behulp van een filmcamera. Een smartphone heb je niet gekend, maar dat zou je ongekende mogelijkheden hebben geboden prachtig lesmateriaal te maken door jezelf en te laten maken door je leerlingen.
Ik vind het zo jammer dat het allemaal zo anders is gelopen. Maar dat weet je intussen wel nu.
Dag mijn lieve jongen.
Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer de 21ste. Nu oktober. De herfst wordt steeds meer zichbaar in de natuur. Ook bij je graf moeten we nu weer meer beginnen met bladruimen.Qua kleurenschakering is het in de natuur erg mooi, maar voor de rest mag de herfst van mij zo snel mogelijk verdwijnen.
Ik ben er vandaag al vroeg bij. Kon slecht slapen en heb daarom besloten dit berichtje gelijk te schrijven. Er zijn zoveel dingen gebeurd hier. Natuurlijk hoop ik dat je die "van boven" meekrijgt. Alleen al over "van boven"zou ik veel kunnen zeggen en er is al zoveel van gezegd door zoveel mensen. Voor mij is het handig en prettig om jou nog onderdeel uit te laten maken van mijn eigen leven waardoor je nog steeds bij ons bent en blijft. Ik ga maar geen filosofische gedachten over het leven na dit leven opzetten. Daar heb ik mijn eigen opvatting en gedachten over. Maar het is fijn dat ik op deze manier hier nog altijd een fijn "contact"met je kan hebben.
Liefs en dikke knuffel van ma. Die knuffels van jou voor haar mist ze nog dagelijks. Kus van haar voor jou. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag is het 9 oktober. Ik herinner me deze datum als de verjaardag van mijn opa. Dankzij het internet kom ik erachter dat hij in 1885 werd geboren. Onvoorstelbaar eigenlijk dat het om drie eeuwen gaat wat tijd betreft vanaf zijn geboorte tot vandaag.Als ik het goed heb, is dat 134 jaar geleden. Natuurlijk heb ik verschillende leuke herinneringen aan hem. Het was de vader van mijn moeder en toch vreemd dat je zo maar informatie over hem vindt binnen een paar tellen.Maar leuk dat hij op deze manier toch blijft leven. En zo las ik dat mijn oma in 1884 is geboren. Ik wist wel dat het in de tachtiger jaren van de 19e eeuw was en dat het drie eeuwen overbrugde.
Wat een datum soms in een mens kan losmaken, blijkt nu wel weer.
Gisteren moest ik een paar kaartjes naar de brievenbus brengen en dat deed ik lopend. Omdat ik de weg een beetje wilde verkorten, liep ik ook over het schoolplein van je basisschool en moest er ineens aan denken hoe jij daar als kind op het schoolplein hebt gespeeld.Ik zag je weer helemaal voor me als kind van de basisschool.Ik moest ook denken aan je vriendschap toen met je vriendje Freddie. Jij was vele koppen groter dan hij, al waren jullie even oud. Ik moest er ineens aan denken hoe hij vaak bij jou op je schouders zat als jullie van huis naar school liepen of omgekeerd. Toen was je ook al behoorlijk sterk, als ik er zo aan denk.
Het overkomt me vaker dat ik medeleerlingen van je basisschool zie en dan associeer ik die gelijk met jou en moet ik altijd aan je denken.
Lieve jongen, ik zeg nu maar: "Liefs en dikke knuffel van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Dat ik vandaag weer op jouw site terecht kom, komt omdat ik met ma bij hoge uitzondering eens naar de supermarkt ging. Ik wilde eigenlijk een wandeling maken om weer wat te oefenen met mijn been, maar omdat het regende, leek me dat geen goed idee. Dus ik met ma in de auto naar de de winkel. Daar troffen wij een mevrouw die ma erg bekend voor kwam, maar mij niet. Na betaling bij de kassa raakte ma met deze mevrouw in gesprek en zo kwam ze erachter dat het de moeder was van een jongen die met jou in de klas zat op de basisschool. Deze jongen had ook nog een zusje die ik indertijd ook als leerling in de klas heb gehad.
Ik moest gewoon de hele tijd aan deze beide kinderen denken en aan jou natuurlijk. Ik heb uit mijn geheugen weer dat beeld van die jongen toen hij een jaar of 10-11 was.Hij woont nu in Steenwijk en zijn zusje in Zoetermeer volgens hun moeder. Natuurlijk kwamen vele herinneringen nog weer even aan bod. Ik pakte mijn laptop en probeerde de namen van je oud-klasgenoot in te toetsen via Google en ik vond natuurlijk wel het een en ander. Toen kwam bij mij ook ineens op om jouw naam eens via Google op te zoeken en toen werd ik hier attent gemaakt op o.a. het condoleanceregister. Ik klikte daarop en kwam regelrecht op je site terecht.
En daar werd mijn aandacht natuurlijk gelijk gevestigd op het laatste bericht hier. Ik wist gewoon niet wat ik zag Maurice. Ik was helemaal ontroerd door dit geweldig mooi bericht. Toen ik het aan ma voorlas, kregen we spontaan tranen in de ogen. Wat is het voor ons als ouders ook mooi weer eens een dergelijke reactie te krijgen waarbij Roy jou op zo'n mooie manier neerzet.
Voor ma en mij was de laatste, afsluitende zin weer een "hoogtepunt". Ik heb het al eerder gezegd. Als je als ouders zoiets leest, geeft dat een enorme steun en weet je dat JIJ niet voor niets hebt geleefd. Dit blijkt wel weer uit dit bericht met zulke indrukwekkende woorden.Ook leuk om te lezen hoe alles veranderd is in de buurt van je schooltje aan het "Plein" waarover je ook aan ons zoveel verteld hebt. Altijd verhalen die leuk waren. Aan je belevenissen met je sigaren rokende vriend en collega Herman moet ik in dit geval nu weer even denken.
Dat ik je alweer zo snel zou schrijven hier, had ik niet gedacht. Maar het roept wel weer de vraag op: "Bestaat toeval?"
Ik ga er maar niet op in.
Dag mijn lieve jongen. Tot een volgende keer.
Liefs, knuffel en kus van ma. 

Al enige jaren lees ik mee. Mijn jongere zus heeft al eens geschreven (Ramona). Het blijft bijzonder hoe levend Maurice nog is. De panden waar hij les gaf zijn gesloopt en voorzien van nieuwe woningen. Ook deels bewoond door oud-leerlingen van het Staring. Ook dus leerlingen van Maurice. De meest treffende herinnering 17/18 april 2004. Mijn vader was herstellende van een zwaar motorongeluk 8-11-2003), waarbij zijn leven onzeker was geweest. Mijn zus heeft als ex-mentorleerling veel steun gehad van hem. Op die vrijdag in april was het examengala aan de van Disselweg. De auto die geregeld was voor mij en mijn zus werd door een kennis gereden. Mijn vader was zover dat hij naar de omtvangst kon en Maurice heeft geholpen de rolstoel op de trap te zetten zodat alles zichtbaar was. 21 mei dwaalde ik over de kermis in Lochem waar ik hem nog heb gezien. De volgende dagen ging al snel het vreselijke nieuws rond. Het blijft voor mij bijzonder hoe iemand kan voortleven, ondanks dat ik nu 33 en dus ouder ben. Een blijvende indruk maken op mensen is iets wat vaak tijd kost. Maurice is en blijft voor mij de meest legendarische docent ooit. 

Dag mijn lieve jongen,

Op 14 september schreef ik al dat het toen een bijzondere dag voor me was vanwege de geboortedatum van mijn vader. Nu op 24 september is het precies hetzelfde. Nu zou mijn moeder jarig zijn en ook 101 jaar zijn geworden.
Heel frappant is het dat ik net een overlijdensadvertentie las van iemand die ik goed hebben gekend van mijn logeerpartijtjes als kind bij tante Jantje die toen een kruidenierswinkeltje had. Daar moest ik dan weleens boodschappen naartoe brengen of we moesten langs het huis van deze persoon fietsen als we naar huis of naar tante Jantje fietsten. Ik kan me nog herinneren dat ze één zoon hadden en dat klopte volgens de advertentie. Heel speciaal op deze dag dat die jeugdherinneringen ook weer bovenkomen. De overleden man was ook in 1918 geboren en werd dus ook echt 101 jaar.
Wat een leeftijd.
Allerlei herinneringen komen boven die te maken hebben met jou en tante Jantje. Wat een fijne tijd was dat toch. Ik hoef er gelukkig niet op in te gaan, omdat je wel weet wat ik allemaal bedoel.
Knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag weer een 21ste. Nu al weer september. Officieel het begin van de herfst wordt gezegd, maar gelukkig is het buiten mooi weer en schijnt de zon en lijkt het zomers. Wel vanachter het raam bekeken moet ik bekennen. Ma rijdt nu net met de auto weg om jou nog een bezoekje te brengen. Dat doet ze elke dag nog altijd trouw. Een hoge uitzondering daargelaten. Ik kan gelukkig weer wat beter lopen, al vang ik nog steeds geen hazen. Goede dingen gaan langzaam zullen we maar zeggen.
Bij de voetbalclub zijn we weer bezig met toneel en ook van het voetbalspelletje zelf genieten ma en ik ook weer.
Heb je je vriend Hendrik ook al "begroet"? Als die mogelijkheid bestaat, heb je dat vast al gedaan. Omdat we ons toch maar "vasthouden" aan die mogelijkheid, kan ik jou ook nog altijd berichtjes sturen waardoor je toch nog altijd bij ons bent.
Dikke knuffel en kus van ma. 

Dag mijn lieve jongen,

Vandaag is het een bijzondere dag voor me. Meer in gedachten dan in werkelijkheid. Vandaag is het 14 september en op deze dag is mijn vader in 1918 geboren. Hij zou vandaag 101 jaar zijn geweest, maar helaas overleed hij al op 42 jarige leeftijd en is hij al langer overleden dan hij heeft geleefd. Ik schrijf hier bewust het woord "overleden", omdat het woordje "dood"zo anders voor me klinkt. Overleden en dood zal hetzelfde betekenen,maar gevoelsmatig is dat voor mij niet zo. Ik kan het ook niet uitleggen.
Mijn vader is overleden toen ik 14 jaar oud was en ik heb natuurlijk nog altijd warme herinneringen aan hem. Ik zie hem nog zo voor me in verschillende situaties, maar afgelopen weken vooral in de situatie waarbij hij met mij een jaar lang na zijn werk naar een heilgymnastieker ging. Tegenwoordig noemen ze dat een fysiotherapeut.Ik kon toen ook niet lopen en uiteindelijk ben ik letterlijk weer in de benen gekomen.Met dat zelfde been zit ik nu al weken weer in de lappenmand. Moest heel vaak denken aan de situatie van vroeger en vergeleek dat met nu. Een wereld van verschil. Toen achter op de fiets of brommer naar de de fysio en met de dienstbus naar het ziekenhuis in Groningen. Nu overal met de auto er naartoe gebracht. Gelukkig maar.Ook een geluk dat ik nu ook weer wat beter ga lopen, maar je snapt ook wel dat ik me af en toe ook veel zorgen maak over de eventuele gevolgen van het gebruik van de daarvoor benodigde medicijnen. Ik hoef je gelukkig niet uit te leggen wat ik hiermee bedoel.
Buiten schijnt de zon. Ik verbleef in gedachten even in het "donker".Maar de zon geeft licht en warmte en nieuw leven. Mooie kleine witte wolken zweven aan de lucht. Laat ik maar even op die manier in mijn gedachten gaan "zweven".
Jammer dat je mijn vader niet hebt gekend en hebt meegemaakt. Hij was vast een heel aardige opa voor jou geweest.
Knuffel en kus van ma.