André Haast

We kregen op 18 januari 2024 het compleet onverwachte en droevige nieuws te horen dat André Haast op 76-jarige leeftijd is overleden. In hem verliezen we één van de meest trouwe leden van onze vereniging, hij is maar liefst 63 jaar (!) lid geweest van onze vereniging.

André werd als 13-jarige lid van VVR, maar moest vanwege een knieblessure al stoppen met voetballen toen hij 21 jaar was. Hij werd daarop leider (van o.a. VVR 2) en werd een jaar later door Theo Holthuizen voorgedragen voor het bestuur. In die tijd was er nog geen sprake van commissies of werkgroepen, het bestuur hield zich in de tijd met allerlei zaken bezig. In die hoedanigheid stond André aan de wieg van de VVR-klanken, ons clubblad dat in 1970 voor het eerst verscheen en in 2020 na 50 jaar ophield te bestaan. Later ontstonden er wel commissies en heeft hij 26 jaar deel uitgemaakt van de commissie wedstrijdzaken en 18 jaar van de activiteitencommissie.

André heeft namelijk maar liefst 38 jaren in het bestuur gezeten en is daarmee ons langst zittende bestuurslid ooit. Hij heeft in zijn lange carrière als bestuurslid vele hoogtepunten meegemaakt. Tijdens een interview dat dat ruim 3 jaar geleden met hem plaatsvond, gaf hij aan dat hem het meest bijstond het kampioenschap van VVR 1 in 1968, toen het van de toenmalige onderafdeling van de afdeling Brabant (klasse 101) promoveerde naar de 4e klasse van de KNVB. Andere hoogtepunten zijn de promotie naar de 3e klasse na een wedstrijd tegen Hoeven (in 1998) en weer een promotie vanuit klasse 101 naar de 4e klasse in 1989. André is in het bestuur lange tijd secretaris geweest van VVR.

Hij bleef zijn VVR-hart op de goede plaats houden en was reeds jaren onderdeel van de werkgroep accommodaties, die ervoor zorgt dat onze accommodatie er spic en span uitziet. Ook was hij bijna elke zondag te vinden in ons wedstrijdsecretariaat, waar hij gastheer was van VVR. Natuurlijk was hij ook een trouw supporter van VVR, zo was hij bij veel thuiswedstrijden van diverse elftallen van VVR (zowel op zaterdag als op zondag) langs de lijn te vinden. En ook uitwedstrijden van VVR 1 probeerde hij zoveel mogelijk te bezoeken.

We verliezen in hem een V.V.R.- man in hart en nieren en één van onze iconen, op wie velen binnen de vereniging een beroep konden doen en aan wie we warme herinneringen dragen. We zullen hem ontzettend missen!

VVR wenst zijn familie en andere nabestaanden veel sterkte toe.