Ed van Thijn

Van Thijn groeide op in de Amsterdamse Rivierenbuurt. Na een bominslag in 1940 verhuisde het gezin naar Bussum (waar een gekraste inscriptie met zijn naam in een schuurtje nog aan zijn verblijf daar herinnert).[bron?] In 1942 werd de famillie teruggestuurd naar Amsterdam onder druk van de bezetter. Begin 1943 kwamen hij en zijn moeder vanwege hun joodse afkomst terecht in het doorgangskamp Westerbork, waarna deportatie naar een vernietigingskamp vaak het eindpunt is. Zijn vader wist hen door middel van een list tijdig te bevrijden.
Voor de PvdA ging Van Thijn de politiek in. Hij begon zijn politieke carrière als gemeenteraadslid in de gemeente Amsterdam. Daarna werd hij lid van de Tweede Kamer. Hierin had hij de taak van woordvoerder voor staatkundige vernieuwing. In 1971 was hij schaduw-minister van Verkeer in het schaduwkabinet-Den Uyl. Hij had het idee voor een schaduwkabinet zelf voorgesteld.

Ten tijde van het centrumlinkse kabinet-Den Uyl was hij fractievoorzitter. Na de verkiezingen in 1977 - waarbij de PvdA 10 zetels won - speelde hij een belangrijke rol in de kabinetsformatie. In 1981 was hij informateur en vervolgens formateur. In het daarop gevormde kabinet-Van Agt II bekleedde hVan 1983 tot 1994 was Van Thijn burgemeester van de gemeente Amsterdam. In de nacht van 6 op 7 november 1985 poogde de actiegroep 'Autonome Cellen Nederland' (mogelijk dezelfde als het Militant Autonomen Front) een aanslag te plegen op de ambtswoning van Van Thijn. Er werden twee zware brandbommen geplaatst in het pand ernaast tegen de muur aan, naar eigen zeggen op een meter van zijn hoofdkussen.ij de post van minister van Binnenlandse Zaken.