Pater Jan van Kilsdonk S.J.

Als er geen hemel is, dan zou hij voor pater van Kilsdonk uitgevonden moeten worden. 

Vorige week zag ik je nog zitten bij Bernardus, nu is het leeg. Rust zacht. 

 

In dankbaarheid gedenk ik Pater Jan van Kilsdonk.
Rust in Vrede. 

Hulde aan Jan van Kilsdonk.

De pater en ik ontmoetten elkaar op bijeenkomsten over aids in 1989-90. Hij als pastoraal werker ik als buddy. We ontroerden elkaar en zijn elkaar blijven zien bij mij thuis. Hij kwam voor mij en genoot van een glas wijn en een mooie tafel. Ik genood van het plezier waarmee hij zijn ervaringen vertelde, ik bewonderde zijn boosheid op de kerk waar die inhumane trekken vertoonde (celibaatkwestie, seksualiteit) en met genoegen keek ik naar zijn zachte slimme glimlach waarachter die psychische - mysterieuze dynamiek schuil ging.
Hij was ‘levend in zijn woorden’ bij mij, in zijn toespraken, in de duizenden brieven geschreven met exquise woorden met inzichten bedoeld om bevestiging en eerbied terug te geven, onteerde identiteiten herstellen. Maar hij kon zich ook simpelweg onderdompelen in het genoegen van menselijke warmte en plezier. Het simpele én erudiete kon hem pakken. In contacten vormde het religieuze een subtiel impliciet decor. Zijn theologische kennis werd expliciet in zijn polemieken en onderwijs.
Wat opviel was dat hij altijd informeerde naar je familiale context. Hij wilde je ruim zien met de oorspronkelijk vitale verbanden. En daar waar vaders en kerkvaders homoseksualiteit verwierpen kreeg dit een strategisch belang.
De dagboeknotities van een student die hij had gekend, veroorzaakten een ommekeer in zijn pastorale werk. Deze jonge student verstikt onder het onbegrip van zijn omgeving voor zijn homoseksualiteit had een eind aan zijn leven gemaakt.
‘Delf mijn gezicht weer op’ had de jongen willen vragen.
‘Ik geef je de eerbied terug die jij altijd hebt gehad’, had de pater willen zeggen. Maar het was door niemand gezien. De pater was geschokt. Hij kende de dimensie van homo-erotiek niet. De ‘vernederden’ om hun seksuele geaardheid zou een nieuwe focus in zijn studie en werk worden. Dit seksuele verlangen was als alle anderen een geschenk van God en alle eerbied waardig.

Uniek in zijn werk was de zelfbewust gekozen taak om in de weekends in de kroegen te vlinderen. Op goed geluk ’s avonds laat de straat op. Een intentioneel ritueel tussen homoseksuelen, tussen vertier en kwetsuren, tussen de geur van mensen, bier, rook en leer… ook hier de donkere stem van de pater, om ‘de buitenkant’ om te buien in contact, het onteerde te eren, het bestaan van iemand te herstellen. Hier kwamen ze, niet in de kerk.
Zo ook liep zijn pad langs zieken en ziekenhuizen en voorop langs de verpleegafdeling ‘F6 Noord’ van het AMC. Vele aidspatiëntenten hebben uitgekeken naar zijn bezoek. Soms geolied voor de laatste reis of in eer hersteld in een ‘In memoriam ‘ . Hoeveel tranen zijn niet samen gevloeid?. Van 1984 tot 1991, het waren zeven aids-oorlogsjaren. De pater droeg mede dit leed. De ingetogen glimlach en compassie continueerden waarde en waardigheid in de ontreddering. Hoe vaak stond hij niet naast de kist met een huldebetoon?
Ontelbare getuigen van zijn altruïstische liefde voor mannen en vrouwen?
Zijn aanzien en maatschappelijke status hebben nog meer kracht gegeven aan zijn emancipatorische scepter en zijn grote bescheidenheid vergrootte zijn beminnelijkheid.
Lieve pater, ik dank je voor je steun bij het verlies van mijn partner Warren Marley. Je ontroering zal mij altijd bijblijven.
Adieu, Bert van Puyenbroeck 

Rust zacht ome Jan.
Ik ben dankbaar dat ik U van zo dichtbij heb leren kennen. 

Jan van Kilsdonk was een heilig man die zonder enige eigendunk vanuit zijn realisatie van de grote liefde en de alwetendheid van het kennen van eenieder bij diens naam, iedereen die met hem in contact kwam zegende met de blik van zijn ogen. 

Dank voor je groot meeleven met en begrip voor mij/ons/velen die hoe dan ook geloven en vieren. 

In dankbare herinnering aan Pater J van Kilsdonk s.j
een vondst van de Schepper. 

Rust zacht lieve man. 

Met respect en dankbaarheid herinner ik mijn oud-leraar van het IG, 1947-1949. jarenlang mocht ik op geregelde tijden contacht hebben met hem, tijdens ons huwelijk, geboorten en vooral ook na het overlijden van mijn vrouw in 1995. Later ook de Dominicus, waar hij mij nog heel goed zag als de HBS-leerling van destijds.Ook van mijn dochter in Australie, Anne Britcliffe-Reussien, die hij kende van de UvA wil ik haar respect en dankbaarheid overbrengen.

Jaap Reussien 

We verliezen in Pater Van Kilsdonk een groot mens, die erg veel voor zeer velen heeft betekent met zijn woorden van liefde en wijsheid. Ook mij heeft hij weer op het pad gezet, toen ik het even niet meer wist. Ik voel een grote dankbaarheid dat ik de pater heb mogen kennen. 

In schone gedachtenis aan het grote voorbeeld dat Jan mij gaf. ij bleven in contact tot het laatst, toen Jan nog aan de Lairessestraat zat en het verkeer gadesloeg met zijn mooie wazige en milde blik.
Govert Bach 

een eenmalige ontmoeting, een blijvende herinnering. Wat een kanjer, een ware apostel. Een priester van zéér groot formaat waaraan menig kerkelijk leider een voorbeeld aan kan nemen. 

Ik buig diep voor u.
De engelen zullen u naar het paradijs begeleiden. 

Hij was een bron van inspiratie, moge zijn leven doorgaan in de niuwe tijd n zijn ideeën hun vruchten blijven afwerpen. Als lid van acht mei en Marienburg zal zijn inspiratie en vrije denen worden gemist 

Het maakt mij heel verdrietig dat Jan van Kilsdonk er niet meer is.
Hij was het levende bewijs dat de kerk er nog steeds toe doet.
Hij verwoordde zijn kritiek op de leiding van de kerk zo het hoort: met grote kennis van zaken en in een breed kader gezet. Hij oordeelde hard over mensen die beter konden weten. En dat hij die kritiek uitte, was omdat hij andere zaken veel belangrijker vond.
Hij koos voor een onafhankelijke positie waarin hij de geliefde pastor werd voor mensen die dogmatisch bekeken maar voor een deel gedoogd worden in de RK kerk.
Hij had de mond niet vol over God; zijn bidden was het noemen van de namen van de mensen met wie hij gesproken had.
Hij hield van de liturgie van de RK kerk en daarbinnen het meest van de liturgie van de Dominicuskerk.

Ik voel mij zó verwant aan die man, het verheugt mij dat zo iemand het uit kon houden in die kerk.

Maar voor mij wordt het nog killer in die kerk...

Dank, Pater Jan van Kilsdonk voor alles wat je direct en indirect voor mensen bent geweest. 

Pater van Kilsdonk was een zeer beminnelijke persoonlijkheid altijd bereid voor een kleine ontmoeting;een hand gevend.
Moge hij rusten in vrede.
gerard maas 

Bij iedere bijeenkomst van de Acht Mei Beweging groetten we elkaar in het voorbijgaan. Nu bent u voorbij- en voorgegaan op weg naar waar het leven goed is. Het leven hier op aarde is een stuk schraler geworden. 

Pater van Kilsdonk was een zeer beminnelijke persoonlijkheid,altijd te bereiken voor een kleine ontmoeting;een hand gevend.
Moge hij rusten in vrede.
gerard maas