Ton Olgers

Lieve familie en in het bijzonder zonen van Ton,
Gecondoleerd met het verlies van jullie bijzondere vader!
Ik heb Ton leren kennen toen ik ook in Klaasje Zevenster kwam wonen. Ton was bij de stoep uit een taxi gezet en moest zelf maar zien hoe hij bij de voordeur kwam. Ik heb hem toen naar zijn woning gebracht en vanaf dat moment ontstond er een bijzondere vriendschap. Elke maand gingen we samen een keer koffie met gebak eten en kletsten we bij over kinderen en zijn kleinkinderen maar ook over maatschappelijke zaken.
Hij was een man met een heel brede interesse en kennis.
Van de zomer zijn we samen naar het Prinsengrachtconcert geweest! Was best een hele onderneming maar dat weerhield hem niet! Hij heeft er erg van genoten en vond het een “ once in a lifetime” evenement.
Onlangs (5 febr) stuurde ik hem een appje dat het tijd was om weer koffie met taart te gaan halen maar kreeg geen antwoord meer, ook op mijn telefoontjes kwam geen reactie.
Vandaag hoorde ik van Joke dat hij overleden is.
Ik ben heel blij dat ik Ton heb mogen ontmoeten en zal hem nooit vergeten.
Heel veel sterkte aan allemaal, het zal een groot gemis voor jullie zijn! 🙏🏼🌷 

Lieve Ton, ik heb je leren kennen bij Klaasje t restaurant waar je altijd zat te eten met Frits.
Wat hebben we fijne gesprekken gehad .. ik vond je heel bijzonder.. lief attent en altijd belangstellend.
Geschrokken dat je er zo maar niet meer was.
Ik zal je herinneren als een heel fijn persoon en wens de nabestaanden sterkte met t verlies.
Blij dat ik je heb mogen mee maken.
Liefs Astrid en Dick 

Ton had zeker ook in mijn leven een speciale plek. Ik heb zoveel van hem geleerd, van zijn kennis en vaardigheden, dat ik als vanzelf vaak aan hem denk of hem noem in colleges op de VU. Ton ontsloot kennis voor me, nam tijd voor inhoudelijke gesprekken, dacht kritisch constructief mee over wereldse zaken. We ontwikkelden onderwijs samen, zoals het vak wereldburgerschap binnen de lerarenopleiding. Niet altijd vond ik het samenwerken met Ton makkelijk. Ton werd op de lerarenopleiding soms als rebels ervaren. Zijn weerstand was nooit zonder reden en vaak leerzaam voor mij, maar soms werd de samenwerking te 'hoekig' of onduidelijk. Ook daarover hadden we gesprekken en we vonden een weg. Het meest belangrijk was het vertrouwen dat ik kreeg van Ton. Durven verdiepen, durven uitproberen: dat leerde ik van Ton. Dat is een belangrijke motor voor me geweest en zal dit altijd blijven.

Bij zijn afscheid van Seneca in 2018 benoemde ik 5 levenslessen die ik van Ton leerde.

•Les 1: Houd oog voor kansen.
•Les 2: Zoek eenvoud. Alle mondiale kwesties komen voort uit een streven naar welvaart, gelijkheid, vrijheid, vrede.
•Les 3: Koester/‘leef’ de vragen.
•Les 4: Wees niet bang. Durf. Doe (of doe NIET, als de manager het vraagt).
•Les 5: Werk (leef?) samen: leer van elkaar, van het gesprek, leer van literatuur, leer van kunst (muziek, poëzie)

Na zijn pensioen hielden we per mail contact. Op of rondom verjaardagen mailden we elkaar steevast. Hij informeerde naar mijn kinderen en vertelde vol oprechte trots over zijn zonen en over zijn kleinkinderen. Ook kwamen er vaak maatschappelijke kwesties, nabij en veraf, voorbij in zijn mails. Ton's gedrevenheid in het duiden van de wereld klonk dan onverminderd door. Hij mailde soms een volgende dag nog een aanvulling of een correctie op zijn mail, zijn meesterschap bleef me inspireren.

Mijn zoon begon dit jaar in de vierde klas en verkoos (Ton's) maatschappijwetenschappen' wel in zijn pakket en ('mijn' vak) aardrijkskunde niet. In augustus 2023 heb ik Ton gemaild dat Seneca nu bij ons op tafel ligt. Daar gaat veel goeds van komen.


Ik wens Ton's naasten, zijn kinderen en kleinkinderen in het bijzonder, veel sterkte bij het dragen van dit grote verlies. Dank je wel Ton, voor alles.

Groet van Iris Pauw 

Omdat ik via de UvA de maatschappijleerwereld binnenkwam, kende ik Ton minder goed dan een aantal andere vakgenoten die op deze pagina van zich laten horen. Toch heb ik het nodige van Ton geleerd door zijn heldere bijdragen aan het Handboek Vakdidactiek Maatschappijleer. De laatste keer dat ik hem in het onderwijsveld tegenkwam - het is al een tijd geleden - gaven we beiden een workshop op een school. Terwijl ik aan de slag ging met werkvormen, zal Ton in het lokaal ernaast vermoedelijk stevige vakinhoudelijke en vakdidactische inzichten met zijn publiek hebben gedeeld. In ieder geval was hij ondanks zijn afgenomen gezondheid nog vol vuur als het om het vak ging. In 2010 trok Ton in het boekje dat verscheen bij het 40-jarig bestaan van de vakvereniging drie lessen voor de toekomst. Als volgende generatie vakgenoten kunnen we met deze lessen van Ton nog wel een tijdje voort. Dank, Ton voor je inzet voor onze vakken en veel sterkte voor je naasten. 

Met Ton heb ik altijd nog in het kader van het Handboek vakdidactiek maatschappijleer contact gehouden, maar ook eens in de zoveel jaar hadden we rondom oud en nieuw nog even appcontact. Het afscheid dat Marco en Lennart voor hem organiseerden op zijn 70ste heb ik als zeer waardevol beschouwd, daar kon ik hem nog wat lof toesteken. Hoewel de universitaire lerarenopleiding maar één jaar duurt, heeft hij mij en vele anderen echt “toegeëigend”. We hebben vele bomen opgezet over de commissie Schnabel (binding, vorming, verhouding, verandering), over de NVLM en de historie, de structuurcommissie en het redden van het vak, over de ULO en ik heb zijn eigenwijsheid mogen ervaren als zijn juniorvakdidacticus. Het was interessant hoe hij zijn eigen ruimte creëerde en zijn eigen ding kon doen. Hij was voor managers wellicht een lastig persoon, maar voor mij was hij echt een authentieke wegbereider met inhoudelijke kennis, unieke gedachten en oprechte interesse in zijn studenten. Ik ben heel blij dat hij in 2010 een groot deel van het Handboek vakdidactiek maatschappijleer heeft geschreven en dat ook zijn hand nog wel stevig in de vernieuwde versie van 2019 zit.

Ik vind het heel gek dat hij er niet meer is, maar ik ben heel dankbaar dat hij vanaf 2004 mijn pad is blijven kruisen en dat ik echt veel van hem kan doorgeven aan mijn studenten.

(Op verzoek van Paul Olgers zet ik dit stuk uit mijn mail ook hier.) 

Amstelveen 2 februari 2024
Beste familie Olgers
Mijn oprechte medeleven bij het overlijden van Ton. Hij was een bijzonder mens,vriendelijk ,wellevensd en medeleven. Menig keer werd ik verrast tijdens het avondeten in het restaurant door zijn kennis op diverse gebieden en ook een goed onderbouwde discussie kom voeren.Hij was welbespraakt en had een groot taalgevoel.Ik vind het een wijs mens en je kon het een en ander van hem leren als je er voor openstond.
Ik wens u allen heel veel sterkte bij het verwerken van zijn vroegtijdig overlijden. En dat de mooie herinneringen aan hen een troost mogen zijn van dit gevoelige verdriet.
Lieve groeten van Rientje
Rientje is een medebewoner van Ton 

Ton was voor mij een inspirerend voorbeeld van een bevlogen docent en lerarenopleider maatschappijleer. In het collegejaar 1990-1991 volgde ik samen met Sybolt en Lyda bij Ton de lerarenopleiding aan de Van Eeghenstraat in Amsterdam. Een geweldig jaar waarin ik veel heb geleerd van Ton (en van Huub Philippens van wie we ook colleges kregen en natuurlijk van Fred Luyben bij wie we stageliepen). Ton had een breed overzicht over de vele academische disciplines waar het maatschappijleerprogramma op gebaseerd is en over de recente debatten en theorievorming in die vakgebieden. Of het nu ging om internationale betrekkingen, theorieën over de invloed van massamedia, de Historikerstreit, cognitieve psychologie of discussies in Duitsland over pedagogisch handelen en didactiek: Ton kon er met enthousiasme en kennis over vertellen. Niet alleen was Ton een academicus met een zeer brede blik, hij vond ook dat wij de actualiteit op de voet diende te volgen om onze lessen daarop te laten aansluiten. Hij las meerdere kranten en opiniebladen en deelde in de werkcolleges dan die artikelen met ons studenten om vragen bij te construeren. Ik herinner me een lessenreeks die we hebben gemaakt over de Golfoorlog, Operation Dessert Storm. Ton was bijzonder tevreden over de verschillende perspectieven we in onze lessenreeks hadden verwerkt inclusief een televisiefragment van de Belgische televisie waarin Noam Chomsky een kritische analyse gaf. En Ton vertelde ons over de actuele ontwikkelingen en discussies in de maatschappijleerwereld. Wat later in de jaren ’90 is Ton ook enige jaren voorzitter geweest van de Nederlandse Vereniging van Leraren Maatschappijleer (NVLM). Anderen hebben hier ook al genoemd dat Ton zich decennialang heeft ingezet voor de kwaliteit en de positie van maatschappijleeronderwijs in Nederland. Lidmaatschap van de NVLM was voor ons studenten van Ton vanzelfsprekend, dat hoorde bij de socialisatie in het vak.
Ook na dat jaar lerarenopleiding ben ik Ton nog af en toe na schooltijd gaan opzoeken, niet meer in de Van Eeghenstraat maar in Buitenveldert waar de VU steeds meer faculteiten ging concentreren. Ton was iemand die oprechte persoonlijke belangstelling had voor studenten en die contacten ook na de opleiding onderhield. Bewonderenswaardig want hij zal toch vele honderden studenten hebben opgeleid.
Ik heb veel goede herinneringen aan Ton en ik weet dat ik niet de enige ben. Ik wens iedereen die Ton mist, sterkte toe en hoop dat er troost is in de vele herinneringen en verhalen. 

Van Annie hoorde ik dat Ton overleden is. Ik heb hem ook via Annie leren kennen. Hij liet mij stage lopen bij de VU en later ging ik met hem naar een muziekoptreden en naar musea. Het waren mooie inspirerende ontmoetingen die ik meeneem in het leven. Ik wens zijn kinderen, familie en vriend(inn)en heel veel sterkte met het overlijden van Ton. 

Misschien ten overvloede;
Uit de herinneringen hieronder verrijst het beeld van goede vriend. Ondanks zijn lichamelijke problemen bleef hij energiek, met hand en hoofd inventief op een hoog peil. Altijd bezig met nieuwe plannen. Een doorzetter die ik nooit kwaad gezien heb.
Wat betreur ik het dat ik niet tijdig het bericht kreeg en zijn uitvaart niet kon bijwonen. 

We moeten verder zonder Ton's scherpe en rake analyses van nieuwe plannen voor Maatschappij-leer of Maatschappijwetenschapen. Ton heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van het vakgebied. Een voorloper waarvan niet iedereen zijn bijdragen op waarde wilde of kon schatten. Inspirerend om mee te werken, enorme kennis van het vakgebied, en altijd op zoek hoe het beter zou kunnen. Voor veel collega's en studenten zo veel betekend. En gelukkig voor de wereld van maatschappijleer: je hebt belangrijke 'opvolgers' opgeleid. Dank Ton. Gerard Ruijs 

Ton heeft veel voor ons gedaan. Toen ik van mijn dochter Annie hoorde dat hij overleden was, vond ik dat zo verdrietig. Ik wilde m graag nog opzoeken, maar daar is het helaas niet van gekomen. Dat vind ik heel moeilijk. Hij heeft een plek in mijn hart. Ik voelde hoeveel respect hij voor me had en hoe begaan hij was met mij en de kinderen. Hij deed veel dingen uit zich zelf en ik hoefde hem dat niet te vragen. Hij legde bijvoorbeeld de plavuizen in het nieuwe huis in Crosestein en toen mijn dochter Tjoena op kamers ging, bouwde hij op maat een hoogslaper voor haar. Peter kon drie jaar lang voor een lage huur de zolderkamer op de Sarphatistraat huren. Met Sinterklaas was het gezellig en probeerde hij Tibor altijd te foppen. Hij was een hele trotse vader. Op Tibor heb ik veel opgepast vanaf toen hij een baby was. Annie en Ton gingen vaak voor 4 weken naar Hongarije. Soms gingen ze ook naar Frankrijk. Ik herinner me dat hij eens een hele zware molen uit Frankrijk had meegenomen voor in mijn tuin. Die molen heb ik nog steeds.
Later toen Joram en Andor erbij kwamen ging ik wekelijks naar Amsterdam toe om ook op te passen. Ton haalde mij dan altijd op van het Amstelstation voor hij naar zijn werk ging. Hij was altijd vrolijk en vaak speelde hij samen viool met Tibor. Hij was heel erg trots op zijn kinderen.
Ik was zo verdrietig op de begrafenis dat ik hem niet meer kon zien. Ik wilde graag nog zijn hand vasthouden om hem een goede reis te wensen.
Ik ben dankbaar voor wat hij voor ons heeft betekend en wat hij allemaal voor mij heeft gedaan. Ton was een hele lieve man met een goed hart. 

Ton hoorde in de jaren tachtig en negentig echt bij onze familie. Hij bracht een heel groot stuk handigheid mee en was altijd oprecht geinteresseerd en met ons begaan. Ik speelde toen ik een jaar of 12 was al fanatiek klassiek gitaar. Ik herinner me dat hij hele mooie riemen maakte aan mijn nieuwe hardcase gitaarkoffer. Die koffer was best duur en mijn nieuwe gitaar ook. Maar hij had heel netje de gaten voor de riemen weten te boren en zo bedacht dat de schroeven mijn gitaar ook niet zou beschadigen. Ik heb die koffer nog steeds en zie nog hoe hij dat met veel aandacht voor mij deed. Ik heb veel met die gitaarkoffer op mijn rug gefietst naar de muziekschool. Later hebben we nog eens samen de Fuga van Bach voor viool en gitaar proberen in te studeren. Maar dat was toch iets te hoog gegrepen. Ik herinner me als 12-15 jarige ook de Sarphatistraat. Ik was onder de indruk van het pand en het hoge plafond met de ornamenten. Als ik bleef logeren werd je al vroeg gewekt door het geluid van de tram. Later kreeg mijn broer Peter de zolderkamer en toen ging ik wat vaker uit in Amsterdam en logeerde bij hem. Ik herinner me eens dat ik en heel stuk later aankwam in Amsterdam en dat Peter zich zorgen maakte. Het was in de tijd zonder mobieltje, dus ik kon niet appen dat ik wat later aan zou komen. Ik was een 15-jarige en moest alleen met de bus/metro vanuit Zeist naar Amsterdam. In die tijd struikelde je nog over de junks en zwervers in de stations die daar nog een onderkomen mochten hebben. Maar Ton stelde hem gerust en zei dat ik wel iemand was die daar wel tegen opgewassen zou zijn en dat ik er wel zou komen. Hij had een groot vertrouwen in je. Ondertussen vond ik die junks en dronkaards die met je wilde kletsen toch niet prettig. Ik herinner me dat hij als een van de eerste een Apple Classic (of misschien wel de Lisa) had staan. Ik was als student kunstacademie onder de indruk en Ton had ook veel interesse in vormgeving en zijn favoriete fonts waren de Garamond en de Frutiger. Ik mocht van hem op zijn Apple Classic een werkstuk maken en dat was ns wat anders dan een typemachine. Ik probeerde meteen de lettertypes uit en de variaties in grootte. Ik mocht het uitprinten op zijn matrixprinter. Ton was dol op de kleintjes en toen ik mijn zoon Kaya kreeg bood hij meteen een dagje oppassen aan. Kaya was iets van 10 weken en hij wilde echt niet aan de flesvoeding. Ik zie nog hoe hij in de deuropening Kaya overnam en tegen mij zei, ga jij maar een dagje in Amsterdam shoppen. Maar helaas lukte het hem ook niet om Kaya van de flesvoeding te krijgen.Wat wel lukte was dat Kaya als driejarige met een 1/16e viool heel enthousiast op vioolles ging. Hij mocht Tons viool een keer vasthouden en hij was zo onder de indruk. Hij ging helemaal stralen toen ik m vroeg of hij ook viool wilde leren spelen. Hij heeft tot zijn elfde jaar viool gespeeld bij de muziekschool. Sinterklaas was bij ons met veel surprises en gedichten. Natuurlijk maakte Ton altijd heeel veel werk van zijn surprise. Ik herinner me hoe hij voor Tibor een iglo maakte van heeel veel suikerblokjes. Het zat heel mooi en goed in elkaar. Ook speelde hij dan bij gelegenheden poppenkast. De kinderen waren echt onder de indruk en ademloos gingen ze helemaal op in zijn poppenspel. Ton was heel goed in verhalen vertellen en voorlezen. Hij heeft ook een hele mooie speech geschreven op de uitvaart van mijn vader. Dat deed hij heel bevlogen en vanuit zijn hart. Ik herinner me nog dat hij toen als einde van de speech zei dat mijn vaders naam Victor stond voor Victory. Dat was niet helemaal waar, maar op dat moment troostend en wel iets om over na te denken... Ton, je bent met ons opgegroeid en je maakte deel uit van ons gezin in een bepaalde periode. Ik ben je dankbaar voor wat je voor ons betekende en hebt gedaan. XEsther 

(Ik schreef eerder enkele woorden over Ton, maar zie het nu niet terug).
Jarenlang beheerden wij als vakbroeders de afdeling Vakdidactiek Maatschappijleer aan de VU. Ton had me gevraagd toen die afdeling aan de EUR gesloten werd. Hij wist dat onze opvattingen over het vak naadloos pasten. We hebben daarna in alle harmonie samengewerkt. Zeker in onze strijd om maatschappijleer uit de greep van de Strucuurcommissie te halen. Uiteindelijk is het gelukt het vak van opgestapelde feitjes te verlossen en er een conceptuele basis onder te leggen.
We maakten samen verschillende internationale conferenties mee, oa in Hongarije, Polen, Italië, Finland en de VS. Op die reizen volgde ik vol bewondering de vele persoonlijke kwaliteiten van Ton, zijn eruditie, zijn scherpe analyses. Maar vooral zijn unieke persoonlijke belangstelling, ook voor mijn gezin.
Het is Ton gelukt op een creatieve manier de bevoogding van de afdeling vakdidactiek door het ILO teniet te doen. Laatst spraken we daar nog over in zijn verblijf in Amstelveen.
Niet lang geleden hadden we telefonisch contact oa over de ontdekking van de Volkskrant over de oorsoring van de Stemwijzer. “Eindelijk gerechtigheid!” zei hij.
Nu spijt het me dat we toen niet meteen een afspraak maakten.
Nu moet ik het treurige bericht op Facebook lezen. 

Bedankt Peter voor je prachtige verhaal. Ik als jongste van de 9 ken deze verhalen niet. Zo leer ik Ton ook nog van een andere kant kennen. Dit is heel waardevol. Ik was 3 toen Ton naar het seminarie ging. Dat stukje over het maandverband is helemaal hilarisch. Jij ook bedankt Joke voor je liefdevolle stukje over Ton.
Waarom ik nu voor de tweede keer iets schrijf is ook om mijn broer Paul te bedanken voor wat hij jarenlang voor Ton heeft gedaan. Ton zei altijd: Paul ik heb 3 dingen en dan kwam er van alles uit wat Paul moest doen, maar het waren er altijd 3. Paul heeft hem ook gered toen Ton met een handcirkelzaag een poppenhuis voor zijn kleindochter aan het maken was. Dat is erg moeilijk met één hand en levensgevaarlijk. Het poppenhuis is trouwens prachtig geworden. Ton veel mensen hebben van je gehouden en zijn je dankbaar. Dit is heel fijn om als zus te lezen. Het geeft troost.
Aranka 

Enkele herinneringen aan Ton.
We leerden elkaar als 12-, 13-jarigen kennen op het seminarie in Helmond. Na verloop van tijd vormden we een driemanschap: Adri van der Avoird, Ton en ik. Ik zat een klas hoger dan hen. Ton en ik hebben veel gedamd in de recreatiezaal van het seminarie. ‘Dat kan ook’ merkte Ton vaak op als ik een zet deed. Adri, Ton en ik verzamelden vlinders. De leraar Nederlands noemde ons de Muggenclub; die naam hebben we gehouden.
Het seminarie in Helmond verzamelde oud papier en in een kelder waar we als jochies nog rechtop konden staan bundelden we dat en vonden we soms interessante teksten. De papierkelder was een van onze eigen domeinen. Vele jaren later ontsnapten we tijdens een reünie aan een rondleiding om de kelder nog eens te bezoeken. Adri had een zaklantaarn meegebracht. Een andere plek waar we onze gang gingen was het koepelkamertje bovenop het gebouw, waar we met enkele jongens knutselden aan kristalontvangers, de centrale verwarming als antenne, en versterkers.
In Helmond waren de eerste drie klassen van het seminarie, daarna verkasten we naar Bergen op Zoom. Daar werd een strikte scheiding gehanteerd tussen de ‘groten’ en de ‘kleinen’. Maar de rector van Helmond had aan die van Bergen op Zoom laten weten dat dit drietal niet uit elkaar mocht worden gehaald, hoorde Ton later bij een reünie.
Knutselen met elektronica bleef een hobby van Ton. Hij bouwde veel luidsprekerboxen en vertelde me eens dat hij voor demping aan de binnenkant maandverband van zijn zus gebruikte, wat ik als jong Delfts studentje van amper of nog geen twintig een heel bijzondere toepassing vond. Ik kwam in die tijd wel eens bij het gezin Olgers in Voorburg en trok vooral op met Ton, Arnoud en Piet, als ik me goed herinner.
Eind jaren zestig was het verre oosten populair onder jongeren: hasj en schapenveljassen uit Afghanistan, reizen naar India. Op een terrasje op de markt in Delft besloten Ton en ik: we gaan naar India. Ton 21, ik 22. In juli 1969 liftten we naar Istanboel en reisden per openbaar of particulier vervoer door Turkije, Iran (naar de bloedhete Perzische Golf om tevergeefs een boot naar Bombay te zoeken, en weer terug naar Teheran), door naar Afghanistan: Herat, Kandahar, Kabul, naar Pakistan. Vanaf de grens in India lieten we ons begin augustus in een riksja door een bomenlaan rijden waaruit gele bloesems vielen en waartussen kleurige papagaaien rondvlogen, naar een station, voor de trein naar Delhi. Nog geen internet, brief van mijn ouders post restante in Delhi. Blijkbaar werd avontuur toen luchtiger gezien dan nu, met mail, Facebook en WhatsApp. Afijn, drie maanden later, oktober 1969, waren we weer thuis.
We bleven elkaar regelmatig zien, in Nijmegen op zijn kamer en in een kraakpand, later op een boerderij die Ton, Rob en Theodoor verbouwden in Geldermalsen, en waar ik vanuit Delft naartoe liftte, ook om wat bij te verdienen met kersen plukken. Ik was tijdelijk gestopt met mijn studie elektrotechniek en overwoog sociologie. Ton en Theodoor, als ik me goed herinner, vonden de sociologie die hier werd gegeven veel te burgerlijk. Het enige nuttige was volgens hen statistiek, maar dat had ik al uitgebreid gehad. Uiteindelijk toch maar afgestudeerd in de elektrotechniek.
Later begonnen zij een woongroep in de Sarphatistraat in Amsterdam. Ik woonde inmiddels ook in die stad. Ton werd autonoom vader van een zoon die Annie baarde, en legde Tibor eens als baby in mijn armen.
Zoveel herinneringen: zijn verblijf in Amsterdam-Zuidoost, een tijd waarin het contact was verwaterd tot Ton me belde, zijn hereniging met Annie, nog enkele kinderen, boerderij in Dalfsen, Tons herseninfarct en hersenbloeding, de scheiding met zijn toenmalige vriendin, bezoeken op zijn vervolgadressen. Ik herinner me van onze gesprekken dat hij een paar jaar geleden als enige oplossing voor het Palestijns/Israëlische conflict een federatief staatsverband zag. Met hulp van Arnoud kwam hij soms, naar tweehoog, op mijn verjaardag. Voor een latere verjaardag gaf ie me een boekje waarin Einstein de relativiteitstheorie uitlegde. Tijdens ons laatste bezoek liet hij een pas aangeschafte prachtige blokfluit zien, om klassieke muziek te spelen.
Begin januari wisselden we nieuwjaarswensen uit per mail en spraken we af om elkaar weer eens te zien. En opeens is hij er niet meer. Het is de afsluiting van een periode. Ik mis hem, en Arnoud. 

Lieve Ton
Nu schrijf ik in een rouwregister van je terwijl ik toch stiekem hoopte dat er een wonder zou gebeuren en jij weer gewoon beneden zou komen wonen zoals je de laatste drie jaar hebt gedaan. Door jou ben ik hier komen wonen en nu hoor ik je stem niet meer in het restaurant. Ik heb je pas leren kennen toen ik na mijn scheiding in Geldermalsen kwam wonen in een boerderij waar nog een paar studenten woonden. Slechts een anekdote uit je jeugd is mij bijgebleven. Je was 9 en had vreselijke buikpijn. Mama had de huisarts gebeld en die zei dat je naar het ziekenhuis moest want je had een blinde darm ontsteking. Maar papa ha de een trauma opgelopen veroorzaakt door de 2e wereldoorlog en die hield de arts die jouw droeg tegen en zei geen ziekenhuis. Ik stond onder aan de trap en de huisarts liep kordaat door en redde daarmee je leven.Je was al vroeg het huis uit em kwam je echt pas tegen in Geldermalsen. Na een half jaar zorgden jullie ervoor dat Kennard en ik tot mijn grote vreugde naar Amsterdam verhuisden. Daar werd Doris geboren een kindje van Theodoor en mij die bij Theodoor ging wonen wat jij heel leuk vond. Maar het ging mis met mij. Een burn-out en zware depressies. Er stonden veel mensen klaar om mij op te vangen waaronder jij.Ik ben opgenomen geweest in ggz instellingen en tussendoor was ik thuis maar meestal niet zolang. Op een dag wilde ik niet meer alleen wonen en heb ik een half jaar bij jou gewoond terwijl je het al druk genoeg had van je baan en kinderen. Ik werd beter maar ik had ook lichamelijke klachten en er was plaats in de seniorenwoningen en kwam dus boven jou te wonen. Een paar dingen vielen mij op. Je had nooit last van depressies, klagen deed je wel maar er werd gelijk een brief geschreven.Je was altijd bezig met een project soms wel 3 tegelijkertijd en je kreeg ze voor elkaar ook al had je averij opgelopen door je hersenbloeding. Je had een enorm doorzettingsvermogen maar was ook stronteigenwijs. Maar iedereen hier mocht je. Je wist heel veel en dat bewonderden ze. Iedere avond zei je iedereen gedag. In het Turks met de kok en Hongaars met de zoon van een bewoner. De kaart van je medebewoners ligt op je kist. Ton ik bedank je voor alles wat je voor mij hebt gedaan.Ik zal je hier ontzettend missen. Je zus Joke. 

Beste Ton, Jij was altijd in staat om te zien welke kant iemand zich in ontwikkelde en was dan in staat om dat te ondersteunen. Ik heb jou gekend toen ik zelf kind was (als buurjongen en vriend van Tibor) en dan vind je veel dingen vanzelfsprekend, maar nu pas zie ik in hoe uitzonderlijk en waardevol persoon jij bent!

Dank je, ook voor wat je voor mij gedaan hebt en mijn jeugd zorgeloos hebt gemaakt en uiteindelijk zelfs het begin van mijn carrière hebt gevormd! :-) 

Ton had vertrouwen in mij als docent, toen ik in 2012 nog veel twijfelde over het docentenschap. Ton inspireerde mij door zijn levenslust en intellectuele nieuwsgierigheid. Ik ben dankbaar dat ik Ton heb mogen kennen. Dank je wel vakdidacticus! 

Een wegbereider voor het vak maatschappijleer, met een enorme werklust en mij liet zien dat je de grote lijn achter het nieuws moest zoeken. Let op, zei hij in 2004, in Oekraïne wordt het hommeles over een jaar of tien. Ton heeft me laten voelen dat ik de wereld wat te bieden had, voor ik dat zelf kon voelen. Zijn werk was belangrijk, zijn familie was dat nog veel meer. Sterkte met dit grote verlies. 

Wat een fantastische en belangrijke bijdrage heeft Ton geleverd aan het vakgebied. Het vak Maatschappijleer heeft onder zijn bezielende leiding een verdieping doorgemaakt waar duizenden en duizenden leerlingen in Nederland baat bij hebben. Gecondoleerd met dit verlies.